DWIE SIOSTRY Z MIECZEM. NIE LICZĄC GIERMKA

Plan jest prosty. 1) Otwieramy portal nad zamkiem. 2) Przechodzimy z mieczem i załatwiamy demony. 3) Stajemy się bohaterkami, które ocaliły królestwo. 4) Dają nam tron Pendragonu. 5) Nikt nam nie będzie zawracał dupy! Będziemy wolne!

Zanim jednak ów plan zaczynają wdrażać siostry Ysa i Maxine – córki legendarnego króla Artura – mija ponad 150 stron komiksu „Furia”. Rewelacyjnej parodii mitów arturiańskich. Parodii, gdyż legendarny król Artur to ledwo trzymający pion (w chwila, gdy nie leży w poziomie) moczymorda, z którym nie po drodze jest nawet jego mieczowi…

A wszystko na dobre rozkręca się, gdy nieszczęsny miecz - a może szpada; wszak chce być kobietą - i nieszczęsna Ysa łączą swe siły i spierdzielają przed siebie z zamku króla Artura. Miecz z ułańską fantazją (a może szpada?), by zmienić swe przeznaczenie. Ma dość bycia przedłużeniem rozdygotanej od alkoholu ręki króla Artura. Ysa – by uciec od przypisanego jej barona Kumbrii, z którym ma stanąć na ślubnym kobiercu. Słowem - też uciec od tego, co zostało jej zapisane…

Z tej ucieczki wychodzi komiks drogi. Geoffrey Monde prowadzi nas przez kolejne rozdziały. Od „Księżniczki” po „Królową”. Przez „Czarownicę”, „Siostrę”, „Awanturniczkę”, i „Wojowniczkę”. Wszystkie te określenia dotyczą Ysy i roli, jaką w poszczególnych odsłonach komiksu ta zbuntowana nastolatka odgrywa. Znaczą też kolejne miejsca, jakie odwiedza. Od niewielkich osad, przez miasto (wiadomo, śmierdzi salcesonem i występkiem), burdele (!) i wreszcie legendarną siedzibę Merlina.

„Furia” to znakomita, rozrywkowa historia bazująca na micie arturiańskim. Narysowana przez Mathieu Burnata z jednej strony została w sposób kreskówkowy. Proszę spojrzeć na okładkę, właśnie tak wygląda całość. Z drugiej strony „Furię” twórcy zakomponowali na tych prawie 230 planszach z iście arturiańskim rozmachem. Z piękną rozpierduchą, w której udział bierze nawet sam szatan, zwiastującą świetlaną przyszłość…

Słowem – piękna rozrywka z mocną bazą.

KSIĘŻNICZKA UCIEKA

Ja i arturiańskie mity? No nie, jakoś mi nigdy nie było po drodze, w książkach, w kinie, w komiksach nawet (takiego marvelowskiego Czarnego Rycerza to ja lubię tylko w wersji avengersowej z lat 90., gdzie tej mitologii prawie nie było). I ja wiem, że to coś zrośnięte z kulturą i popkulturą, że ten miecz w kamieniu albo okrągły stół to rzeczy, które zna każdy i wciąż się gdzieś przewijają, ale jakoś nigdy to do mnie nie przemawiało. Zawsze wolałem Rzym, Grecję, starożytny Egipt, nawet skandynawskie podania, ale nie arturiańskie. A tu „Furia” wpadła mi w ręce i całkiem fajne się to okazało. Trochę klasyczne, trochę wykręcone, trochę typowe i przewrotne trochę. I bardzo szybkie w odbiorze, więc nawet kogoś podchodzącego do tematu jak ja rzecz nie znużyła.

Więcej na ksiazkarniablog.blogspot.com