Jak pozbyć się demonów wędrujących krok za tobą? Tony Sandoval w "Niewidzialnych echach" nie podsuwa prostego rozwiązania…

Demony… To wręcz znak rozpoznawczy urodzonego w Maksyku twórcy, który na dobre zagościł na polskim rynku komiksowym (nie dość, że regularnie dostajemy jego kolejne albumy, to jeszcze z powodzeniem bierze udział w projekcie "Praga Gada", gdzie ilustruje historie z warszawskiej Pragi wzięte). Za demony cenią go czytelnicy. I za charakterystyczne akwarelki. Właśnie w tej technice tworzy swe prace. Ale… "Niewidzialne echa" to komiks, go którego Tony Sandoval stworzył jedynie scenariusz. Przez to gorszy? Bynajmniej!

Czasami jedno zdjęcie odmienia życie. Jak wtedy, gdy Baltus łapie w swym obiektywie Monikę. A ta – dostrzegając fotografa – rzuca tylko: "Jutro o tej samej porze w tym samym miejscu. Tylko się nie spóźnij". Życie odmieniają też zaskakujące wydarzenia. Jak śmierć bliskiej osoby. Tak, Monika ginie zbyt szybko. Późniejsze zachowanie Baltusa wydaje się być naturalnym - porzuca dotychczasowe miejsce i rusza na odludzie. By uporać się z demonami. By uporządkować głowę. Życie jednak lubi płatać figle również w drugą stronę. Przynosi nie tylko śmierć, ale i piękną Angelę. Dziennikarkę New York Times pracującą właśnie nad materiałem o ludziach z szóstym zmysłem. Śledząc kolejne takie postaci dociera też do Baltusa…

A Baltus w końcu decyduje się na próbę powrotu do świata żywych. Nowy Jork jest na tyle kuszący, by spróbować od nowa. Żyć, pracować, kochać. Tylko czy demonów przeszłości można się pozbyć do końca? Czy można zostawić je gdzieś daleko? Pytanie to Sandoval stawia kolejny już raz. Kto zna jego twórczość, wie jakiej spodziewać się odpowiedzi. W "Niewidzialnych echach" autor idzie jednak dalej niż dotychczas. Wyjazd (ucieczka) już nie wystarcza, by się z nimi uporać…

Tak jak wspomniałem, Sandoval nie narysował "Niewidzialnych ech". Podzieloną na dwa rozdziały opowieść zilustrowała Grazia la Padula. Ale gdyby pokazać jej plansze – bez mówienia kto jest ich autorem – idę w zakład, że wielu czytelników rzekłoby iż to sam Sandoval. Padula weszła idealnie w jego buty. Postaci, kolory, klimat, demony… Wszystko wpisuje się w sandovalową stylistykę.

"Niewidzialne echa" nie są łatwym komiksem. Są za to komiksem pięknym. Poruszającym ważny aspekt jakim jest śmierć bliskiej osoby i to, co dzieje się po niej z drugą połową w związku. Mimo strasznego zakończenia (i więcej nie napiszę…) urzeka. Zresztą jak to z komiksami Sandovala zawsze bywa.

Niezmiennie polecam.