WITAJCIE NA BETELGEZIE

Na Aldebaranie już byliśmy. Teraz czas na Betelgezę. W podróż zaprasza brazylijski twórca Leo.

Przedstawiać go nie trzeba. Na naszym rynku jest już znakomicie znany z takich cykli jak „Aldebaran”, „Kenia” czy „Centaurus”. Z „Betelgezą” też już mieliśmy raz styczność. W 2009 roku cykl ukazał się w kolekcji „Science fiction”. Jednak wtedy wyszedł w pomniejszonym formacie. Teraz „Betelgeza” ma normalny rozmiar A-4. Zakładam, że znacie już historię kolonizacji Aldebarana. Błękitnej planety odkrytej przez ludzi w połowie XXI stulecia, która szybko stała się ziemską kolonią. Gorzej poszło już z zasiedlaniem drugiego z globów – Betelgezy.

Tak właściwie to nikt nie wie cóż stało się z pierwszą grupą, która miała stworzyć na tej planecie cywilizację. Od sześciu lat nikt nie mógł nawiązać kontaktu ze statkiem „Konstanty Ciołkowski”, na pokładzie którego znalazło się ponad trzy tysiące osób. Nikt nie ma też pojęcia, czy komukolwiek udało się dotrzeć do globu. A tymczasem na Betelgezie tworzą się dwa obozy pierwszych osadników. Ekologicznie nastawionych naukowców i przypominającą wojskową juntę ekipę mundurowych. Więcej. Na pokładzie „Ciołkowskiego” znajduje się dwoje rozbitków, którzy nie mogą się spodziewać znikąd pomocy.

Alexa, jedna z pierwszy mieszkanek Aldebarana nie byłaby jednak sobą, gdyby nie sprawdziła, czy aby przypadkiem ktoś nie trafił na nową planetę. Misję zleca Kim, dziewczynie znanej już z cyklu „Aldebaran”. Długo nie trzeba jej namawiać, szczególnie, że właśnie rozstała się ze swoim facetem. Podróż traktuje więc – prócz misji – również jako szansę do przemyśleń. Nie przypuszcza jednak, że wkrótce to ona znajdzie się w opresjach, z których wyciągać będą musieli ją inni – w tym dawna miłość Marc. Betelgeza nie należy bowiem do zbyt przyjaznych planet. Aż 89 procent jej powierzchni to pustynia, a reszta to wąskie kaniony wypełnione wodą.

Jest to więc zupełne przeciwieństwo Aldebarana, gdzie lądy stanową zaledwie 9 procent powierzchni. Niezmienne są tylko przedziwne stworzenia – wielkie zabójcze ptaszyska, hienopodobne paskudy czy pustynne wieloryby zmiatające wszystko, co napotkają na swej drodze. Ale są tu też sympatyczne miskowate Jumy. Inteligentne istoty zamieszkujące planetę, które pomagają spotkać się Kim ze znacznie bardziej potężną istotą, której nie w smak jest kolonizacja zajętej już przez nią planety…

Leo nie omieszkał wpleść do fabuły i ludzkich sytuacji. Ktoś się zakochuje, ktoś inny czuje się zazdrosny. Pełno tu też wahań w sytuacjach kryzysowych. Ale i nawiązań do rzeczywistości – jak wspomniana wojskowa junta. W pustynnej scenerii wygląda wyjątkowo realnie. Ale nie zmienia to faktu, że i „Betelgeza” i wcześniejszy „Aldebaran” – a także wspomniane na początku „Kenia” czy „Centaurus” - są komiksami stricte fantastycznymi. Wyjętymi gdzieś z może nie najwyższej, ale jednej z górnych półek z dziełami tego gatunku.

Kto nie zna, może nadrobić zaległości.

Andrzej „Mamoń” Kłopotowski