KAŻDY GRA SWOJĄ ROLĘ

Małe mieściny już tak mają, że zamieszkują je zamknięte społeczności. Niezależnie od miejsca, gdzie leżą. Tradycje są w nich kultywowane, a na wszystkie próby złamania zasad patrzy się krzywo. Do takiej małej mieściny zabierają nas Emiliano Pagani i Bruno Cannucciari, autorzy komiksu „Sezon polowań”.

Mieszkańcy mieściny mają na twarzy wypisaną beznadzieję. Codzienność mężczyzn to polowania. Z kobiet wyróżniają się tylko trzy – Giulia, Tiziana i Emma. Pierwsza to przygłucha babcia. Druga – zakręcona punkówa. Trzecia z całego towarzystwa – nazywanego przez tutejszych „lesbijską kooperatywą” - jeszcze twardo stąpa po ziemi. Wspólnie próbują prowadzić pełnie kotów ekologiczne gospodarstwo. „Zaczarowany świat organicznych upraw, ekologii, imigrantów pomagających w zbiorze oliwek”. Świat inny niż otaczająca je rzeczywistość. Kiedy jednak wpadają w tarapaty, przedstawiciele dwóch nieprzystających do siebie światów nagle znajdują wspólny język. Obce przestają być obcymi, myśliwy staje się przyjacielem, zaś agresor ofiarą.

Emiliano Pagani zbudował historię, którą można odczytywać na kilku płaszczyznach. Próbuje zrozumieć niewielką, zamkniętą społeczność nieprzygotowaną na zmiany. Pokazuje myśliwych żyjących od pokoleń według jednego, wbitego w głowę wzorca. Prezentuje kobiety bojące się zagrożenia, jakim są imigranci. Wreszcie zahacza o samych imigrantów, którzy – pamiętając koszmar jaki zostawili za sobą – próbują zacząć wszystko od nowa. Porównuje ich – ustami swoich bohaterów – do dzików, których też przybywa w okolicy… Tym samym dostrzega wyraźne rozwarstwienie między lepszymi - tymi, którzy byli - a nowymi - przybyszami. Z dwojga złego lepsze – a już na pewno mniej obce - okazują się być nawet kobiety z gospodarstwa niż błąkający się po okolicy imigranci. Oczywiście sytuacja pokazana „Sezonie polowań” została przerysowana. Jednak jest wyraźnym nawiązaniem do tego, co dzieje się na wyspach greckich, Bałkanach czy we Włoszech.

Ale komiks nie miałby takiej siły oddziaływania bez rysunków Bruno Cannucciariego. To dokładne, ołówkowe szkice, których szarość podbija tylko klimat miejsca. Wspomniałem na początku o beznadziei w twarzach. Beznadzieją można nazwać sytuację, w jakiej znajdują się też dziewczyny z gospodarstwa. Prędzej czy później pogrzebią swoją niezależność, wejdą w schemat, by ukryć kolejną tajemnicę niewielkiej społeczności. Wpadną w rutynę, która w niewielkich społecznościach okazuje się być najgorszą z możliwości, ale też często jedynym wyjściem z kłopotliwej sytuacji. W „Sezonie polowań” sprawa zostaje pozbawiona jasno. Albo „dziki i strzelby”, albo nie jesteś mile widzianym. Nawet jeśli „dziki” nie będzie mieć do końca takiego znaczenia, jakie przychodzi nam od razu do głowy.

Dziki, obcy. Ofiara, myśliwy…

Andrzej „Mamoń” Kłopotowski