Przyjaciele z Dzikiego Lasu

We współczesnym polskim komiksie nie brak gorących nazwisk. Jednym z nich jest zdecydowanie Tomasz Samojlik, obecnie zaliczający się do najbardziej płodnych komiksiarzy znad Wisły. Kolejnym jest bez dwóch zdań Marcin Podolec, autor wielu niezapomnianych opowieści. Obaj znakomicie odnaleźli się w dziełach skierowanych do najmłodszych odbiorców – ten pierwszy od początku celował w tę grupę, drugi świetną Bajką na końcu świata udowodnił, że można sprzęgnąć postapo i baśń w całość, która kupi czytelników niezależnie od wieku. A potem obaj połączyli siły i stworzyli Bardzo dziką opowieść, serwując nam kawał bardzo udanej rozrywki. I drugim tomem potwierdzają tylko swoją klasę.

Niegdyś Las Złamanych Serc był rezerwatem rysia, ale ponieważ nikt nie widział w nim wspomnianego zwierzęcia od bardzo dawna, ma zostać przemianowany na zwykły las. Taki, który będzie można sprzedać i wykarczować, by dostarczyć terenu pod budowę nowej elektrowni. I to właśnie tu pewnego dnia trafiła Rysia, porzucona kotka, która miała jeden cel – wrócić do domu. Udało jej się zebrać ekipę, wyruszyć na wyprawę przez las i… dowieść tego, ile jest warta. Nie obyło się bez problemów ani kryzysów, ale w końcu bohaterowie przekonali się, że być może uda się ocalić to miejsce, bo jednak legendarny Mistrz Ryś żyje! Nie trzeba wiele, by osiągnąć ten cel, wystarczyłoby, że komisja, która właśnie zamierza sprawdzić teren, zobaczy Rysia na własne oczy. Wtedy rezerwat pozostanie rezerwatem i wszystko dobrze się skończy. Rzecz w tym, że są ludzie, którzy nie chcą, by tak się stało i będą gotowi na wszystko, byle tylko osiągnąć swój niecny cel. A to nie jedyny problem, z jakim będą musiały zmierzyć się nasze dzielne zwierzaki. Sam Ryś może bowiem wcale nie być skory do pomocy, jakiej oczekują…

ZWIERZĘCA SOLIDARNOŚĆ

Tomasza Samojlika nie trzeba nikomu przedstawiać. Tak samo Marcina Podolca. Pierwszy znany jest przecież z licznych komiksów poświęconych Puszczy Białowieskiej. Drugi – z serii „Bajka na końcu świata”. Zaskoczeniem jest natomiast fakt, że ich komiksowe ścieżki połączyły się. A efektem współpracy jest dwuczęściowy komiks „Bardzo dzika opowieść”.

Samojlik tym razem występuje jedynie w roli scenarzysty. I w sumie nie odchodzi w tej pracy daleko od poruszanych przez siebie wątków. „Bardzo dzika opowieść” to komiks z przesłaniem, proekologiczny. Nie da się ukryć, że podszyty tym, co dzieje się na terenie jego działania. Bezsensowne wycinki lasów to temat wciąż aktualny. Tak samo jak zakusy, by co i raz uszczknąć coś z terenów chronionych. W tym przypadku pretekstem do wycięcia połaci lasu ma być zdjęcie z niego statusu rezerwatu. Warunek jest jeden. Z terenu trzeba tylko pozbyć się ostatniego rysia. Na dokładkę zaś las lekko zanieczyścić, inne zwierzęta przepłoszyć, a urzędników podpisujących się pod odpowiednimi papierkami przekonać, że chronić nie ma czego.

Sęk tylko w tym, że w okolicy pojawia się Rysia. Kotka Rysia. I skupia wokół siebie zwierzaki zarówno te, dla których las jest środowiskiem naturalnym – jak dzik, lis, sowa, ślimaki – i te, które zostały tu wyrzucone przez zniechęconych właścicieli - jak żółw, papuga, psy czy nawet patyczak! W finale opowieści okazuje się, że pochodzenie nie robi tu żadnej różnicy, a zwierzęta solidarność jest w stanie zmienić Las Złamanych Serc - od zwierzaków-wyrzutków wałęsających się po parkingu, w Las Wszystkich Zwierząt żyjących z zgodzie. Rzecz jasna w Rezerwacie Rysia.

W scenariuszu komiksu jest wszystko to, do czego Tomek Samojlik przyzwyczaił czytelnika. Są przede wszystkim świetni bohaterowie. Jest w nich siła – zarówno w pojedynczych kreacjach, jak i w całej drużynie. Są ciekawostki na temat zachowań zwierząt (w tym przypadku to rysie). Są nawiązania do zmagań ekologów z systemem „ochrony” przyrody konstruowanym przez rząd. Są niecodzienne chwile (np. patyczak służący jako wytrych do otwierania kłódek). Wreszcie całość to wspaniały komiks akcji, gdzie dobro znów musi stawać do walki ze złem. Złem ukrytym pod postacią ludzką, nieczułą na otaczającą przyrodę.

Marcin Podolec nie miał łatwego zadania. Mógł próbować wejść w samojlikowe buty, albo wykreować własny las. Podrabianie kreski Tomka nie miałoby jednak najmniejszego sensu. Pozostał przy swojej cięższej (porównując do kreacji Samojlika) kresce i realistycznych wstawkach (scena zrzucania śmieci z Żuka, stanowisko do „podglądania” lasu przez oko kamer), które mógłby wykorzystywać w swych komiksach-reportażach dla starszych czytelników (że wspomnę takie albumy jak „Dym”, „Morze po kolana” czy „Fugazi Music Club”). Do tego dochodzi jeszcze „brudna” kolorystyka nałożona przez Agatę Mianowską.

„Bardzo dzika opowieść” jest udanym eksperymentem, przy którym spotkało się dwóch tuzów polskiego komiksu dziecięcego (wspieranych przez wspomniana kolorystkę). Ciągu dalszego raczej mieć nie będzie. Samojlik skupia się teraz na „Wiedźmunie”, Podolec pewnie na „Bajce…”. Chociaż kto wie, co tam jeszcze przyjdzie im do głowy? Jak to mówią u nas na Podlasiu - pażywiom, uwidzim.

Andrzej Kłopotowski