GRA O TRON

Rozpisaną na dwa tomy opowieść co próbach odzyskania tronu przez księżniczkę Tildę proponuje czytelnikom Cyril Pedrosa. Autor, którego polskiemu czytelnikowi rekomendować raczej nie trzeba.

Tilda. Córka Ronana z królestwa Lantrevers. Po śmierci ojca to właśnie ona ma zasiąść na tronie, by władać krainą, gdzie „od kilku lat ziemie są mniej płodne, szkodniki zżerają liche zbiory, skarbce panów powoli pustoszeją, a oni gnębią swoich poddanych, nieustannie podnosząc daniny”. W dodatku „chodzą pogłoski o buntownikach na Półwyspie i w innych krainach królestwa”. Tylko, że na skutek intrygi uknutej przez jej matkę i brata, koronę ostatecznie dostaje ten ostatni. Zaś Tilda z dwoma kompanami – przyjacielem Bertilem i oddany jej Tankredem – wyruszają na poszukiwania przysłowiowej „ostatniej deski ratunku”, jaką jest wierny przyjaciel dawnego władcy – niejaki pan Albert. Po drodze zahaczając o dziwne postacie – jak np. zagłębiona w mądrych księgach Frida, która okazuje się być Hellierem, przywódcą buntu chłopskiego – i miejsca - jak np. zgromadzenie tajemniczej Abigaelle, czy zagubione, zrujnowane miasto skrywające skarb Ohmanu. Sekretną księgę zatytułowaną dokładnie tak, jak komiks.

Księgę, która zawiera odwieczne prawdy. W sumie cześć z nich Cyril Pedrosa (tu wspiera go Roxanne Moreil) eksplorował już w swoich poprzednich pracach. Głównym przesłaniem znów pozostaje „wolność”. Pod hasłem tym może skrywać się i wolność myślenia, i walka o równouprawnienie, i walka o wolność dosłownym tego słowa znaczeniu. Kolejną prawdą jest „uczciwość”. Dalej gdzieś pojawia się „piętnowanie władzy” i pędu ku jej zdobywaniu czy wreszcie „honor”. By o tym mówić wcale nie trzeba realizować realistycznej historii współczesnej, ale można też opowiedzieć ją pod przykrywką historii. „Złoty Wiek” jest bowiem komiksem przypominającym rycerskie eposy, przypowieści czy mity o dobrych władcach i czyhających na nich na każdym kroku niebezpieczeństwach. Jest też opowieścią o przemianach bohaterów. Tilda wcale nie jest dobrą księżniczką, jak może się wydawać. Żądza władzy psuje ją do cna na oczach czytelnika. Za to przychylność uzyskuje Hellier oraz nieco rozkapryszony początkowo Bertil. Ostatecznie to właśnie oni stają po stronie ciemiężonych. I po ich stronie stają też autorzy…

Pierwszy tom historii opowiada o poszukiwaniach mitycznego skarbu, ukrytej, tajemniczej księgi. Drugi zdaje się być (czy aby na pewno?) tryumfalnym, bitewnym marszem Tildy do odzyskanego tronu. Pierwszy tom ukazał się na naszym rynku jeszcze w 2018 roku. Drugi trafił w ręce czytelników dosłownie w ostatnich dniach. Dopiero razem dają pełną możliwość docenienia kunsztu fabuły stworzonej przez Cyrila Pedrosę i Roxanne Moreil. Fabuły, w którą wprowadza nas trójka głupków: Mały Piotr, Wyngorz i Wszawina, wracających na plansze, gdy następuje każdy kolejny zwrot w akcji. Taki pocieszny chór.

Ale „Złoty Wiek” to też przykład kunsztu graficznego samego już Pedrosy. W dyptyku tym zaprezentował inny sposób malowania niż dotychczas. Zupełnie odszedł od czarnego konturu i rysunku realistycznego. Poszedł w baśniowość, w ostre, jaskrawe barwy. W jego kadrach widać inspiracje ze sztuki kojarzonej wyraźnie z wyższymi sferami. Widać w nich np. elementy średniowiecznych rycin, ale też arrasów przedstawiających sceny z życia dworskiego czy możliwości, jakie daje litografia. Klimat buduje także „lejąca” się sceneria roślinna.

„Złoty Wiek” pokazuje nieco innego artystę niż Pedrosa znany z „Portugalii” czy „Równonocy”. Artystę, który tworząc historię dworską nie boi się inspiracji. Ale też artystę, który twórczo je przetwarza, realizując w wielce udany sposób swoją autorską wizję dworskich historii. Słowem – mamy kolejny hit od tego autora.

Andrzej Kłopotowski