AUGUSTE RODIN. PORTRET NIEPEŁNY

Czy to prawdziwy pomnik wystawiony Rodinowi (180-1917) przez komiksiarzy? Chciałbym, aby tak było. Niestety, sporo do tego brakuje.

Lubię i komiks, i sztuki piękne w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Dlatego też komiksy poświęcone malarzom, architektom czy będące odniesieniami do sztuki muszą wylądować na mojej półce. Po prostu muszą i basta. Kiedy więc pojawiła się zapowiedź, że Scream Comics szykuje album „Rodin. Portret Intymny” narobiłem sobie na smaka. Nie wiem dlaczego, ale spodziewałem się solidnej komiksografii artysty. Tymczasem komiks za którym stoją Eddy Simon (scenariusz) i Joel Alessandra (rysunki) tworzą migawki z życia Rodina. Migawki z życia autora „Bramy piekieł”, „Myśliciela” czy „Mieszczan z Calais”. Artysty znanego z nowatorskiego podejścia do rzeźby. Dlatego taka postać wymagałaby niekonwencjonalnego podejścia do tematu.

Nie powiem, spodziewałem się po tym albumie czegoś więcej. Wydawcy polscy przyzwyczaili nas w ostatnim czasie, że komiksy poświęcone ludziom sztuki odnoszą się do ich twórczości. Weźmy takie prace jak „Vincent i Van Gogh” stworzony w manierze autora „Słoneczników”. Weźmy ekspresyjny komiks „Munch” o geniuszu malarstwa norweskiego, czy nowoczesny „Eileen Gray” o autorce jednej z ikon modernizmu architekturze. Wreszcie czerpiący z dokonań poszczególnych artystów przekrojowy tom „Z biegiem sztuki”.

Tymczasem Joel Alessandra pozostał przy swojej stylistce, znanej czytelnikom ze wspaniale zilustrowanego albumu „Wyprawa przez Morze Czerwone”. Pozostał przy swoich pastelach z płynną kreską i kolorami. Można więc uznać, że to impresja – wszak Rodin to ikona rzeźbiarskiej impresji właśnie – ale coś w niej mi zgrzyta. Wolałbym realistycznie zrealizowany komiks z impresjami w chwilach, gdy Rodin zanurza się w tworzeniu czy też szuka – wiadomo, sposoby na to są różne - inspiracji.

Schemat spróbował przełamać scenarzysta Eddy Simon. Zawarł w komiksie najważniejsze chwile życia artysty. „Pokleił” je w scenariusz (ich wyliczankę dostajemy na końcu wydania). Spróbował też pokazać Rodina przez pryzmat najważniejszych kobiet w jego życiu - Rose, Camille i Claire. To akurat ciekawy zabieg, odbrązawiający rzeźbiarza, pokazujący go jako hulakę. Mam jednak niedosyt. Głównie przez warstwę graficzną, zbyt odbiegającą od postrzegania Rodina. A trudno postrzegać go inaczej niż poprzez styl prac. Prac monumentalnych i zmysłowych. Tej monumentalności, zmysłowości, artystycznej wielkości w komiksie nie widać. Szkoda.

Andrzej Kłopotowski