W hołdzie największemu chyba dziełu Monnisa, czyli komiksowi Lucky Luke, Achdé zabiera nas w pobocznej serii Kid Lucky w podróż do dzieciństwa tego szybkostrzelnego kowboja. Choć to seria poboczna przygód dzielnego opiekuna krów, nie ma się nawet co zastanawiać czy warto czytać. Warto.

KAŻDY KIEDYŚ BYŁ DZIECKIEM

Dziecięce przygody bohaterów, których znamy z ich dorosłego życia nie są niczym nowym. Wystarczy wspomnieć album „Jak Obeliks wpadł do kociołka, kiedy był mały”. Teraz czytelnicy mają okazję poznać dziecięce przygody. I chociaż, jak wszystkie współczesne albumy serii, nie jest to poziom najlepszych prac, do jakich przyzwyczaił nas René Goscinny, to nadal mamy tu do czynienia z sympatrycznym komiksem dla całej rodziny i przyjemnym hołdem złożonym legendarnej już przecież serii.

Każdy zna Lucky Luke’a. Najsłynniejszy kowboj na Dzikim Zachodzie, najszybszy, strzelający szybciej, niż jego cień. Przestępcy się go boją, dobrzy ludzie szukają u niego ratunku i pomocy. Ale jaki był, kiedy był dzieckiem?
Jego historia zaczyna się od znalezienia na pustyni spalonego wozu osadników, obok którego loży płaczące niemowlę. Dziecko trafia pod opiekę właścicielki salonu i szeryfa, otrzymuje imię Luke, a ze względu na swe szczęcie, przydomek Lucky. Dziecko ma jednak tyle szczęścia, ile talentu do psot. Ale co z nich wyniknie?

Twórca tego tomu, ,Achdé, to zdecydowanie jeden z ciekawszych kontynuatorów spuścizny Goscinnego, tworzących albumy z głównej serii o Lucky Luke’u. To on dał nam takie tomy, jak „Piękna prowincja”, „Ziemia obiecana” czy „Kowboj w Paryżu”, wykorzystując nieźle satyryczny potencjał serii i bawiąc się jej schematami, motywami i czasem ocierając o niemalże metafikcję (wysłać bohatera z Dzikiego Zachodu do Francji we frankońskiej serii komiksowej to już niemalże metafikcja przecież). A co robi w serii „Kid Lucky”?

Na pewno jest to opowieść lżejsza i prostsza, chociaż niewiele od głównego cyklu. Postacie wyglądają tak, jakby zostały stworzone w technice SD, doskonale znanej miłośnikom mangi i anime, czyli Super Deformed, gdzie znane postacie niemal karykaturalnie, w stylu dziecinnym (zwanym też chibi), ich przygody też nie są tak poważne, jak w głównym cyklu (o ile o powadze można tu mówić), ale zabawa jest podobna jakościowo.

Jak główne tomy, tak i ten jest lekki, prosty, śmieszny i uroczy. Album czyta się szybko, lekko i przyjemnie, graficznie też jest miły dla oka, a jako całość stanowi sympatyczne uzupełnienie kultowej opowieści. Tak samo, jak wydany jakiś czas temu, skierowany do starszych odbiorców i ukazany w poważnym stylu „Człowiek, który zabił Lucky Luke’a”. Kto lubi serię, polubi też tą część przygód dzielnego kowboja.