KOSMICZNA NAWALANKA

Mike Mignola – nazwisko tego artysty na okładce „Kosmicznej odysei” sprawiło, że w ogóle spróbowałem zmierzyć się z tym komiksem.

A „Kosmiczna odyseja” to najnowszy album wypuszczony w ramach serii DC Deluxe. Jej tytuł zobowiązuje. Powinny ukazywać się w niej rzeczy luksusowe. Ważne z powodu czy to scenariusza, czy to rysunków. A najlepiej jednego i drugiego. Nie ukrywam, że w moim przypadku wabikiem było nazwisko rysownika. Mike Mignola to przecież ojciec Helboya – bohatera świetnie pokazanego w komiksach, ale już niekoniecznie w filmach.

„Kosmiczna odyseja” powstała zanim jeszcze zabrał się za tworzenie przygód piekielnego chłopca. Jest jednak w niej sporo patentów i graficznych rozwiązań, które później rozwijał w swoim opus magnum. Pojawiają się więc zabawy w cieniowanie i ukrywanie czegoś w mroku. Są tajemnicze machinerie, a nawet hellboyowy wręcz wybuch przedstawiony w księdze drugiej. Podobieństw możemy próbować doszukiwać się w scenach walki. A ich jest sporo, bo „Kosmiczna odyseja” to kosmiczna nawalanka.

W posłowiu Kamil Śmiałkowski pisze, że komiks ten to hołd dla Jacka Kirby’ego – jednej z legend komiksu superbohaterskiego. O ile jednak klasyczne „amerykany” swą oldskulowością i naiwnością potrafią zauroczyć, tak z nawalankami bardziej nam współczesnymi jest problem. Jim Starlin próbuje być poważny, a wychodzi mu niekoniecznie poważny scenariusz. Jego współczesne potyczki dobra w kostiumach superhero ze złem w postaci demonów i kosmitów nie były w stanie wkręcić mnie na tyle, by… dokończyć lekturę.

Przyznaję, że fabularnie odbiłem się od „Kosmicznej odysei”. Tak samo, jak wcześniej odbiłem się od tomiszcza zatytułowanego „Sprawiedliwość”. I w jednym, i w drugim przypadku wystarczyło mi obcowanie z warstwą graficzną. Potraktowanie albumu jako swego rodzaju artbooka do oglądania i wyłapywania hellboyowych smaczków - w przypadku „Kosmicznej odysei” - czy podziwiania kunsztu rysownika - w przypadku „Sprawiediwości” malowanej przez Alexa Rossa.

„Kosmiczna odyseja” jest niejako dopełnieniem wydanego parę miesięcy wcześniej tomu „Uniwersum DC według Mike’a Mignoli”. Tamten album był jednak bardziej zróżnicowany pod względem fabularnym i graficznym. Dlatego jeśli ktoś z fanów „Hellboy’a” chciałby poznać dokonania jego ojca, powinien raczej sięgnąć po „Uniwersum DC…” właśnie. No chyba, że jest hardkorowym fanem Mignoli. Ale robi to na własną odpowiedzialność.

Andrzej Kłopotowski

WALKA Z ANTYŻYCIEM

„Kosmiczna odyseja” to opowieść, której w tomie „Uniwersum DC według Mike’a Mignoli” zabrakło mi najbardziej. Bo ta epicka kosmiczna saga, podobna do innych dzieł Starlina traktujących o tego typu przygodach, ale nadal bardzo atrakcyjna, doskonale pasowałaby do tamtego tomu. Ale w końcu mamy ją po polsku, w świetnie wydanym albumie, który zarówno uzupełnia wspomniane powyżej dzieło, jak i oferuje dobrą rozrywkę miłośnikom eventów od DC i takich opowieści, jak „Rękawica nieskończoności”.

Antyżycie. Niegdyś wielka potęga, która przed tysiącami lat doprowadziła do zagłady niezliczonych układów planetarnych. To za jego sprawą cywilizacje Nowej Genezy i Apokolips cofnęły się w rozwoju. Ale teraz nikt niemal już o nim nie pamięta. A przynajmniej tak się wydaje. Władca Apokolips, Darkseid, zauważa, że Antyżycie powraca i zagraża rzeczywistości, jaką znamy. Ale nawet ktoś tak potężny, jak on nie jest w stanie sam poradzić sobie z tym, co nadciąga. W tej sytuacji nawet on jest gotów połączyć siły ze swoimi zaciekłymi wrogami? Ziemskimi superbohaterami takimi, jak Batman czy Superman, a nawet bogami Nowej Genezy. Ale czy to wystarczy?

Więcej na: ksiazkarnia.blogspot.com