CLIFTON. SPOTKANIE PIĄTE

Piąty już album z przygodami Cliftona zbiera komiksy ukazujące sie pierwotnie w piśmie "Tintin" między rokiem 1972 a 1977.

Chronologicznie to wczesne produkcje z tym bohaterem. W Polsce jednak poznajemy jego przygody w nieco zaburzonej kolejności. Na początek dostaliśmy komiksy późniejsze, ze scenariuszami Boba de Groota i Bedu (tego od kultowej w naszym kraju serii "Hugo") oraz rysunkami wspomnianego Bedu i Michela Rodrigue, a dopiero później najstarsze, kreowane przez Raymonda Macherota i duet de Groot/Turk. I właśnie ten duet odpowiada za cztery długie historyjki składające się na wydany właśnie tom. Są to: "Chochoczący złodziej", "Pseudonim Lord X", "Sir Jason" oraz "Ten drogi Wilkinson".

Jaki jest Clifton? To połączenie pogodnego staruszka z szalonym agentem MI5 - brytyjskiej Służby Bezpieczeństwa - który nie zawaha się ruszyć na odsiecz, gdy ojczyzna wzywa. Porzuca wtedy nudne życie emeryta i zamienia się znów w człowieka od zadań specjalnych. Na tym bazuje seria, przeplatając codzienność w małym domku na prowincji z pościgami, strzelaninami, wodzeniem za nos i wystawianiem na próbę całej brytyjskiej służby. Ale Clifton nie byłby sobą, gdyby z każdej opresji nie wyszedł zwycięsko. Dlatego też ani gang śmieszków (takich trochę Jokerów działających na Wyspach), ani rola gangstera, którą musi odegrać, ani szkolenie nie do końca ogarniętego agenta nie są w stanie zbić go z pantałyku. No, chyba że po drodze przytrafią mu się tosty o zbyt niskiej temperaturze... Wtedy może być źle.

Clifton to komiks czerpiący z opowieści kryminalnych, szpiegowskich i gangsterskich. Oczywiście kolejni autorzy odpowiedzialni za bohatera odpowiednio je przetworzyli dośmieszając i "uflegmiając". Bo przecież bez flegmy brytyjska historia - nawet jeśli powstaje na rynku frankofońskim - nie może się obyć.

Komiksy z Cliftonem mają tę zaletę, że nie trzeba ich czytać w kolejności chronologicznej. Dlatego też piąty tom równie dobrze można polecić tym, którzy mieli już styczność z bohaterem, jak i tym, którzy do tej pory nie zetknęli się z postacią. A warto. Choćby po to, by zobaczyć jak można brytyjski humor z powodzeniem przenieść na komiksowe plansze.

Andrzej Kłopotowski