NA ZAWODOWYCH ROZSTAJACH

Takich mang już się nie robi. „GTO” to tytuł, przy którym śmiało można powtórzyć te słowa. Bo chociaż na rynku nie brak japońskich komiksach z bohaterami, których kolokwialnie nazwać można zboczeńcami, historia Onizuki ma w sobie to coś, czego brakuje większości jej podobnych. I oferuje tak dobrą zabawę, że nie tylko nie sposób się od niej oderwać, ale i całość ma szansę spodobać się także płci pięknej, choć to nie ona jest przecież grupą docelową.

Onizuka trafia na zawodowe rozstaje! Po tym, jak zapomniał o egzaminie, zapewniającym mu podjęcie pracy, staje przed wyborem: trafić do prowincjonalnego liceum czy… Misiaczkowego Przedszkola! Co wybierze? I jak poradzi sobie tym razem?

Wszystko ewoluuje, wszystko się zmienia i wszystko dostosowuje się do nowych czasów, nowych odbiorców i oczekiwań generowanych przez wciąż zmieniające się gusta. Dlatego coraz mniej znaleźć można mang tworzonych w starym stylu, chociaż akurat ta branża nie uległa aż takim przemianom. Coraz bardziej jednak cenię wracanie do bardziej klasycznych tytułów i tego, jaki miały klimat. Bo jest coś w tych opowieściach sprzed lat – a „GTO” do nich należy, co mają w sobie tylko one. Trudno jest to ubrać w słowa, ale chyba każdy wie, o co mi chodzi. O ten look, ta ekspresyjność mimiki i klimat. I to właśnie znajdujemy na stronach tej mangi.

„Great Teacher Onizuka” to komedia romantyczno-erotyczna, pełna niewyszukanych gagów i wszystkiego, czego chcą młodzi odbiorcy. Bohaterem jest co prawda nauczyciel, a zatem nikt, z kim młody czytelnik by się identyfikował, ale to tylko pozory. Onan… znaczy Onizuka to typek, który nigdy nie dorósł. Ex-bandzior, wspominający swoje lata chwały, które tej chwały zbyt wiele nie widziały, niedojrzały, bliższy mentalnie uczniom niż pedagogom, chętny do zaliczania uczennic – tylko, że te chętne nie są – stara się jakoś odnaleźć w pracy. I o dziwo staje się swoistym autorytetem.

I tak wraz z nim brniemy przez te szkolne lata, wracając pamięcią zarówno do własnych doświadczeń z tamtego okresu, jak i – o ile należymy do obu tych grup – czasy, kiedy mangi w Polsce dopiero raczkowały, ale zarazem już jakże pięknie to robiły. Czasów, kiedy „GTO” ukazywało się nad Wisłą po raz pierwszy. Ale nawet bez tego zabawa jest znakomita, bo jest tu akcja, jest z czego się pośmiać, jest dobra zabawa, jest też świetna szata graficzna, w której mamy sporo nastrojowych scen, używanych bez obaw rastrów i bardzo przyjemnej kreski: może nie zawsze idealnie oddającej wszystko, ale za każdym razem miłej dla oka i urzekającej bogactwem detali w tle – detali ręcznie rysowanych, o co coraz trudniej jest w mangach.

Efekt finalny jest bardzo zadowalający. I wart polecenia. Szkoda tylko, że tak mało mang z tamtych lat doczekuje się wznowienia / wydania na polskim rynku.