SEX, DRUGS AND ROCK’N’ROLL

Komiksy Remendera albo się lubi, albo nienawidzi. I nie ma tak, że bezkompromisowo lubi się bądź też nienawidzi wszystko, co stworzył. Ma bowiem w swoim dorobku serie zarówno rewelacyjne, jak i słabe. A „Szumowina” to chyba najbardziej specyficzna z nich, bo oparta na kontrowersyjnych elementach, podanych na dodatek tak, że niektórych może to zniesmaczyć. Ale nadal uważam, że rzecz ma swój urok i warto ją poznać.

Świat znów potrzebuje ratunku. A nasza szumowina, Ernie, jest gotowa do akcji. Tym razem jego celem staje się… księżyc! Czy kosmos to wytrzyma?

Remanderowa „Szumowina” to komiks specyficzny i to bardzo. Urzeka estetyką, tym odwołaniem na najróżniejszych polach do dzieł sprzed dekad. Kina sensacyjnego lat 60., komedii akcji lat 80. czy współczesnych dzieł, bazujących na sentymentach za tworami z tamtych lat. Jednakże Remender sprawa wrażenie, jakby nie wyszedł jeszcze z butów autora „Deadly Class”, chyba najlepszej serii, jaką stworzył, a co za tym idzie, tak jak tam, wrzuca tu całe mnóstwo kontrowersji i brudów. Z tym, że nie potępia ich, o co aż czasem się prosi i chociaż wiadomo, że to taka estetyka, taki schemat, czasem potrafi budzić to niesmak.

To, oczywiście, może niejednemu odbiorcy się nie spodobać. Warto więc o wszystkim tym pamiętać, ale pamiętać trzeba też o całej reszcie. O tej sentymentalnej otoczce, zabawie motywami, powrotom do przeszłości i tego, na czym wychowało się niejedno pokolenie popkulturowych maniaków i dobrej akcji. Bo ta seria czyta się naprawdę dobrze, ma solidne tempo, nie nudzi. Może momentami mierzi, ale potrafi też zadowolić i usatysfakcjonować. Jeśli krótko miałbym ją określić, powiedziałbym, że to taka komiksowa ilustracja hasła seks i przemoc, może nawet sex, drugs and rock’n’roll. I liczy się tu przede wszystkim dobra zabawa.

Być może w tym wypadku owa dobra zabawa przede wszystkim tyczy się twórcy, ale czy to źle? Każdy, kto ceni wszystko, do czego Remender się tu odnosi, a odnosi dużo, doceni też „Szumowinę”. Może nie jest to seria na miarę „Deadly Class”, ale swój urok ma i wypada lepiej niż chociażby „Tokyo Ghost” czy „Uncanny Avengers” w jego wykonaniu. Choć należy mieć na uwadze, że to taka męska, że niemal samcza rozrywka, wypakowana po brzegi testosteronem i wszystko, co za męskie uchodziło od zawsze.

Najlepsza pozostaje tutaj szata graficzna. Może zabieg, by każdy zeszyt tworzył ktoś inny jest dziwny i nie do końca się sprawdza – coś podobnego zastosował wcześniej m.in. Warren Ellis w „Globalnym paśmie”, ale tam miało to sens – ale prace poszczególnych twórców są miłe dla oka, mają swój urok i chociaż trzymają różny poziom, warte są poznania. I tak samo jest z całą „Szumowiną”. To rzecz specyficzna, dziwna, pełna rozwiązań, które czasem wychodzą, a czasem nie, ale mimo wszystko poznania warta.