"Szkielety. Łowcy skór cz.2", autorstwa Radosława Orła i w oprawie graficznej Pawła Kędzierskiego, to komiks bardzo inny, intrygujący i specyficzny. Dlaczego? Ponieważ, jego odbiór pozytywny lub negatywny zależy od wielu czynników ludzkiego charakteru np. poczucia humoru, ale także zależy mocno od samopoczucia danej osoby. Wróć! Pisałem już to przy pierwszej części! Jednakże, nic, a nic się nie zmieniło w tej drugiej odsłonie! Czy jest nudno? Nie! Jednakże, aby to przeżyć musisz zaopatrzyć się z Monty Pythonowe podejście!

Tak! Ten komiks jest dziwny, ale zarazem ciekawy w lekturze. Dajmy, na to! Aby nie robić sobie kłopotu z przypomnieniem wątków z części pierwszej! To??? Pomogli nam sami autorzy! Już na pierwszych stronach para głównych bohaterów pijąc browarka opowiada, co do tej chwili przeżyli. Hmm... Truposze przeżyli jak, to dziwnie brzmi.

Usiadła sobie dwójka trupków przy browarku i opowiadała sobie nawzajem. co wydarzyło się w poprzedniej części komiksu. Czyli, że szukają nadal swojego kolegi trupka oraz organu "puchowego" Behemota. Puchowego. tak?! Kto czytał. ten wie o jaki organ chodzi, albo o jaką kość.

Nie dość tego przyszedł do nich, na dosiadkę ( odsiadkę). Przyszedł do nich, na odsiadkę gliniarz Totenkopf i słuchał! Słuchał! Słuchał, a to co usłyszał, to jego. Później to wykorzystał w dalszej komiksowej opowieści.

Dalej... A dalej! Historia "trójmiejskiego Trupolandu", buja się, dosłownie buja i skacze w kierunku radosnej twórczości wspomnianych bohaterów, zaś ich śledztwo jest przez 3/4 komiksu bardzo ciekawe i przez 1/4 intrygujące. Ba! Czasem jest mocne, niczym Mocny Full! W efekcie końcowym, jest czasem zabawnie, a czasem mniej! Jest, jak jest, aż do momentu finału. Co tam się zadzieje? Nie zdradzę! Tajemnica! Dziwna tajemnica, niczym ta zaprezentowana w filmie "Opowieści zza grobu". Tylko, bez antyków!

Cóż tu pisać więcej, w drugiej części jest dużo lepiej, niż w pierwszej, ale nadal, chyba ze względu na podobne okładki, jest bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo zinowo.

Droga Czytelniczko! Drogi Czytelniku!

Podsumowując! Obie części "Szkieletów", prezentują rożny poziom. ale na szczęście w drugim zeszycie jest to poziom dużo lepszy - o niebo lepszy! Trudno wywnioskować, czy podbiją nasz rynek, ale jeśli trafią, jako czarnobiała kreskówka na platformę Netfix, to się wcale nie zdziwię, jeśli będą takim przebojem, niczym stare, ale jare: "Happy Tree Friends".

Cóż tu pisać więcej!

Na koniec oświadczenie z "Ministerstwa Głupich Kroków"! Mianowicie! "Szkielety" są nie tylko dla fanów zinów i są nie tylko dla fanom Monty Phytona, ale są dla ludzi z obowiązkowym i specyficznym humorem i mega, mega, mega dystansem do świata!

Tak! Dystans nie zaszkodzi! Albowiem! Pan tu, panie Pogorzelski, obie części "Szkieletów" czytasz - a ja gorę! :)

Polecam!