TEN OBCY

To hołd złożony jednemu z bohaterów serii „Sprycjan i Fantazjusz”. Ale nie tylko. To autonomiczna opowieść o strachu przed obcymi oraz bestiami.

A bestia niejedno ma imię. Wydaje się, że tytuł wskazuje na przedstawiciela gatunku nazywanego Marsupilami, jaki w połowie lat 50. XX wieku trafia do Belgii. Dla jednych to jakiś nieznany torbacz. Dla innych - krzyżówka niedźwiedzia i pantery. A Lange Staat - czyli Długi Ogon – to zagubiony w mieście zwierzak przygarnięty przez chłopaka Françoisa. Chłopaka, który do domu sprowadził już całkiem pokaźną menażerię.

„Kret albinos! Zbzikowany puszczyk! Bezpióra przepiórka! Stary kocur, który bez przerwy puszcza bąki! Salamandry! Pies na trzech łapach! Jedyny dzienny nietoperz na świecie! Orzeł, który nawet nie potrafi latać! Tchórzliwy jeż! Indyk, który uważa się za koguta! Zgrzybiała zmija! Na wpół sparaliżowany zając! Koń zimnokrwisty alkoholik! Para nutrii przez cały czas w rui!” to okazy, które już zagościły w domu, w którym wychowuje go samotnie matka. Nowy nabytek nie powinien być więc problemem.

Ale nowy to też obcy. Taki, którego należy się bać. Obawiać. Unikać. Tak wszak jesteśmy wychowywani. Tak jesteśmy uczeni. Zresztą nie tylko Lange Staart jest inny. Obcymi w społeczności są też Jeanne oraz jej syn François. Handlarka mulami oraz jej potomek noszący brzemię ojca – niemieckiego żołnierza, w którym kobieta zakochała się w trakcie II wojny światowej. Dla tutejszych to oni są bestiami. Bestiami są też prześladowcy chłopaka ze szkoły. Bo, jak wspomniałem, „bestia” niejedno ma znaczenie. I Zidrou wyraźnie zaznacza to w swoim scenariuszu.

Nie jest to jednak wyłącznie mroczna historia. „Bestia” to też ciepła opowieść o przyjaźni, pomaganiu. O poszukiwaniu radości w szarej codzienności. To opowieść z humorystycznymi akcentami, kiedy plansze wypełnia wesoła menażeria zgromadzona pod dachem pani van den Bosche. To sprawia, że dostajemy familijny komiks opowiedziany na kilku płaszczyznach – i humoru, i poruszania trudnych tematów.

Graficznie „Bestia” nie przypomina w ogóle humorystycznego, cartoonowego „Sprycjana i Fantazjusza”, z którego pochodzi Lange Staart. To solidnie narysowany przez Franka Pe album, który mógłby być podstawą do stworzenia całej animacji. Mroczny, zakurzony. Z dołującymi miejscami, których klimat dobija jeszcze notorycznie padający deszcz. Ale i z rozbrykanymi, beztroskimi zwierzakami stanowiącymi wentyl bezpieczeństwa, by rozładować ponurą atmosferę powojennej Belgii.

„Bestia” nie powinna zrażać czytelników – przecież „Sprycjan i Fantazjusz” to jedna z ostatnich, klasycznych serii frankofońskich, która nie ma szczęścia w Polsce. To komiks stanowiący samodzielną opowieść. Ciężką, ale jednocześnie piękną.

A dokładniej stanowiący początek opowieści. Komiks duetu Zidrou / Frank Pe ma mieć swój ciąg dalszy już w przyszłym roku. I dobrze, bo album, który właśnie dostaliśmy od Timofa, narobił smaka na więcej…

Andrzej Kłopotowski