TA DZIEWCZYNA TO ŚMIERĆ*

Choć jak Śmierć nie wygląda. Bo przecież Śmierć to „wysoki facet z czaszką zamiast głowy, coś jak szkielet mnicha. Ma kosę, klepsydrę i wielkiego, siwego konia oraz skłonność do grania w szachy ze Skandynawami”. A ona to ubrana na czarno niezła laska. Taka gotycka, taka emo dziewczyna z krzyżem Ankh zawieszonym na szyi. I właśnie TA dziewczyna to Śmierć.

Ta dziewczyna to też siostra Snu. Kolesia, któremu Neil Gaiman poświęcił cykl „Sandman”. To też dziewczyna, która w „Sandmanie” pojawiała się od czasu do czasu. A że jest postacią charyzmatyczną, rozpoznawalną i nie do zapomnienia. Gaiman napisał jej jeszcze kilka scenariuszy, które – zilustrowane przez grono zacnych twórców – złożyły się na tom „Śmierć”.

Tom, gdzie ta dziewczyna też nie jest tak do końca wybita na przód. Ta dziewczyna wędruje, obserwuje, zbliża się, poznaje przypadkowe osoby i… Zabiera je na drugą stronę. Bo przecież ta dziewczyna to Śmierć. I ta dziewczyna ma jasne zadanie do wykonania. A przynajmniej jak mogłoby się zdawać. Gaiman nie byłby jednak sobą, gdyby podał nam na tacy po prostu komiksu o umieraniu. Proponuje nowelki o… życiu kończącym się śmiercią. Śmiercią będącą zaskoczeniem, nieoczekiwanym. Będącą czymś brutalnym – jak wtedy gdy zabiera ze sobą niemowlaka lub starca nieoczekującego jeszcze ostatecznego. Albo też wręcz przeciwnie – będącą wybawieniem. Jak wtedy, gdy rozprawia z kimś, kto na siłę trzyma się swej starej tożsamości, próbując ukryć prawdziwą twarz. Ale Gaiman drwi sobie też poniekąd ze śmierci i ze Śmierci. Bo ta dziewczyna to Śmierć jakaś taka ludzka. Nie skur*****ka, którą się nienawidzi, ale przyjaciółka. Okazuje się, że ta Śmierć może też wyciągnąć z dołka, bo bo przecież kilkanaście lat to jeszcze nie czas, by umierać. Okazuje się, że można z nią się dogadać. Można ją polubić a nawet... Pokochać.

Ta dziewczyna to Śmierć. Śmierć, która ma wiele twarzy. Dowodzą tego rysownicy, którzy podjęli się obcowiania z tą dziewczyną. Wśród twórców zaproszonych do zilustrowania momentów z jej - choć brzmi to głupio - życia, zaproszeni zostali m.in. Mike Dringenberg i Malcolm Jones III, Jeff Jones, Chris Bachalo i Mark Buckingham czy P.Craig Russel (część znana jest z "Sandmana"). Ale prócz nich dostajemy też kilkadziesiąt wersji Śmierci w formie fanartów od kolejnych tuzów - że wspomnę takie nazwiska tak Brian Bolland, Michael Zulli, Jeff Smith, Geof Darrow, Kent William czy Dave McKean.

„Śmierć” to dodatek do dziesięciotomowego „Sandmana”. Podobnie jak tomy „Uwertura ” „Noce nieskończone” czy „Senni łowcy” oraz przypomniany niedawno w trzech grubych albumach „Lucyfer”. Tomy, jakie - w przeciwieństwie do kontynuacji sandmanowskiego uniwersum, od którego niestety ostatecznie się odbiłem – polecam. Jako dopełnienie, jako poszerzenie świata wymyślonego przez Gaimana. W dodatku dopełnienie w klimacie starego "Sandmana".

Andrzej Kłopotowski

*Tytuł to cytat z utworu "Dziewczyna Śmierć" zespołu Ørganek