A ONI CIĄGLE SZUKAJĄ PTAKA CZASU…

To jedna z tych serii, z którymi moje pokolenie (czyli ci z końca lat 70. i początku 80. XX wieku) ma okazję obcować od paru dobrych dekad. Choć na początku nic nie wskazywało, że przygoda potrwa tak długo. I pewnie dlatego będzie to mniej recenzja, a bardziej sentymentalne wspomnienie.

„W poszukiwaniu ptaka czasu” to seria, która debiutowała na naszym rynku na początku lat 90. XX wieku. Występowała wówczas pod nazwą „Pelissa” i ukazywała się w magazynie”Komiks” – dodatku do „Fantastyki” (czy też już wtedy „Nowej Fantastyki”). Serge Le’Tendre i Regis Loisel zaproponowali nam wtedy rasowe fantasy z Pelissą - córką czarodziejki Mary - i rycerzem Bragonem w rolach głównych. Ich zadaniem było powstrzymanie świata Akbaru przed zniszczeniem. I gdy wydawało się, że po czterech rozdziałach – to „Muszla Ramora”, „Świątynia zapomnienia”, „Łowca” oraz „Jajo mroku” - seria zostaje zamknięta, autorzy postanowili dopisać do niej ciąg dalszy. A dokładniej postanowili dopisać to, co działo się przed serią.

Powstał prequel, który dziś liczy już siedem odcinków. Le Tendre i Loisel tym razem skupiają się na scenariuszach, rysunki oddając innym. Tak w serii pojawili się Lidwine, Mohamed Auoamri, Vincent Mallie oraz David Etien. Tak też czytelnicy dostali opowieść o młodym Bragonie, młodej Marze. I – bynajmniej- nie jest to wyłącznie odcinanie kuponów. Panowie rzeczywiście mają pomysł na ów prequel czego dowodem tomy „Przyjaciel Javin”, „Księga bogów”, „Droga łowcy”, „ Rycerz Bragon”, „Złodziej woli”, „Kryll” i tom najnowszy – „Ziarno szaleństwa”. I oczywiście to seria dla tych, którzy siedzą już w cyklu. "Wejście" weń w dowolnym momencie nie ma sensu.

„W poszukiwaniu ptaka czasu” to tak naprawdę jedyna pozycja na rynku autorstwa Serge’a Le Tendre. Inaczej jest z Regisem Loiselem. Kto się w nim „zakocha” - a nie ma opcji, by po "W poszukiwaniu ptaka czasu" było inaczej - powinien następnie poszukać choćby serii „Wielki martwy”, „Parszywy drań”, „Skład główny” albo „Piotruś Pan” a nawet jego wersji komiksu disnejowskiego – myślę tu o albumie „Myszka Miki. Kawa Zombo”. To bowiem frankofony na naprawdę wysokim poziomie.

Andrzej Kłopotowski