TWÓRCA. TWARZ. TWORZYWO

To rasowa opowieść grozy. Skomponowana wokół dwóch artystów. Uznanego malarza Andrew Sphinxa i wybitnego chirurga plastycznego doktora Scholema. Co powoduje, że ich ścieżki skrzyżowały się?

To twarze. Scholem patrzy na twarze pod kątem wykonanych operacji plastycznych, które można z nich odczytać. Dla Sphinxa okazują się być jednym z motywów w jego twórczości artystycznej. Ale też tworzywem. Tylko do tego, by przekształcać, potrzebuje sprawnych rąk, które zrealizują jego wydumki. Coraz bardziej odjechane. Będące wytworem chorej wyobraźni i efektem obłąkania. Tak oto artystyczne ścieżki przecinają się na jednej z karaibskich wysp, gdzie wspólnie mają dokonać aktów artystycznych dążących do poznania istoty piękna. Piękna, które ma różne znaczenie.

Wkręceni zostają w ów akt najbliżsi Sphinxa i Scholema. W ów akt, który z planszy na planszę staje się coraz bardziej narkotyczny, coraz bardziej paranoiczny, oparty na… kubistycznych wzorcach piękna Pablo Picassa. Staje się postmodernistyczną grą istotą tworzenia, materiałem trafiającym na stół (dosłownie) twórcy i… samymi twarzami. Takie są założenia do „Twarzy”. Rasowej opowieści grozy, którą już w latach 90. XX wieku Peter Milligan opublikował pod szyldem „Vertigo”, czyli w inprincie DC dla dorosłych odbiorców.

„Twarz” to komiks o istocie piękna. O tym, co sprawia że ludzie poddają się operacjom plastycznym oraz o tym, do czego może prowadzić dążenie za pięknem. Do czego może prowadzić nadmierne tworzenie w tej materii, jaką jest twarz. To też komiks pokazujący odklejających się od realiów twórców, dla których tworzenie wychodzi poza granice sensowności. Dla których ważniejszy niż efekt – a może być nim śmierć – jest sam proces…

W proces tworzenia komiksu wciągnięty został Duncan Fegredo. Rysownik dobrze znany w Polsce z kilku tomów serii „Hellboy” (ma na swym koncie prace przy tomach „Dziki gon”, „Lichwiarz i inne historie” oraz „Burza i pasja”). Komiks, z którym mamy dziś styczność jest jego wcześniejszą pracą. Utrzymaną w innej, realistycznej stylistyce, charakterystycznej dla komiksów „vertigowskich”. Fegredo łączy ów realizm z artystycznymi odjazdami, na które pozwalają mu portretowani artyści oraz używki czy prochy, jakie pojawiają się w fabule.

„Twarz” spełnia podstawowe oczekiwania. Fabuła ma drugie dno. Bohaterowie nie są do końca tymi postaciami, za jakie są brani. Jest kilka punktów zwrotnych. No i przede wszystkim jest groza. Czyli to, bez czego opowieść grozy – taka z krwi (też jest) i kości (są) obyć się nie może.

Dla fanów Vertigo.