BĘDZIESZ SIĘ SMAŻYĆ W PIEKLE. ALBO I NIE

Okres próbny? Bez umowy. Ile się robi? Aż się zrobi… Przy zatrudnianiu przez prywaciarza tego typu sytuacje wciąż są na porządku dziennym. Jak kończą się w komiksie „Prywaciarz” Jakuba Topora?

Prywaciarze to niestety dość spora grupa, która żeruje na innych. Na osobach, które zacisną zęby, przymkną oko. Dadzą po sobie pojechać. Nic bowiem nie motywuje do pracy lepiej niż rzucony przez prywaciarza tekst, że ma ‘"innych na twoje miejsce”. Że nie stać go na lepsze warunki pracy, bo przecież ciągle ma pod górkę. Za to stać na wydawanie coraz bardziej absurdalnych poleceń, podsuwanie do podpisania kolejnych „śmieciówek” czy też udawanie, że przecież wszystko jest OK.

Choć nie jest. Wie o tym wielu zatrudnionych na „śmieciówkach” (szczerze, współczuję). Wie o tym, też Jakub Topor. Ten Topor, który wykorzystywanie pracowników przez prywaciarzy uczynił tematem swojego kolejnego komiksu. Topor bowiem nie dokonuje autocenzury i nie zastanawia się co można, a czego nie można. Jedzie więc po prywaciarzach. I choć w swym komiksie „Prywaciarz” pokazuje właściciela fabryki gwoździ, stosowane przez niego standardy można przenieść na cwaniaków prowadzących sklepy, portale internetowe, biura podróży czy też knajpy. Prywaciarz to prywaciarz.

Topor jednak idzie dalej. Zastanawia się, czy istnieje piekło dla prywaciarzy? Zastanawia się co trzeba zrobić - jak bardzo złym prywaciarzem być trzeba - aby do niego trafić? Czy wystarczy mieć zamożnego tatusia, który zostawi i tak następcy swój biznes? Czy też może piekielne kryteria są inne? Stawia pytanie, czy piekło będzie oznaczało niejako odwzajemnianie się prywaciarzowi batożeniem i wyciskaniem? Czy też może będzie zgoła odwrotnie? Pozostawia też niedomówienie – w postaci czyśćca. Czyli miejsca, z którego można iść w górę, albo spaść w dół. Z tym, że w komiksie Topora pójście w górę oznaczać może co najwyżej powrót na ziemię… Z jakim skutkiem?

„Prywaciarz” nie daje odpowiedzi na pytanie co musiałoby się stać, by prywaciarz stał się normalnie zatrudniającym kolesiem. Nie o to w tym komiksie jednak chodzi. Topor – jak to Topor – znów pokazuje polską patologię, która choć boli, choć wkurwia, patologią pozostaje. Przy przyzwoleniu ze strony patologią dotkniętych.

I znów jest jak to u Topora. Boleśnie. Ale prawdziwie.