METODA NA DŁUGOWIECZNOŚĆ

Nieśmiertelność - to jedno z tych zagadnień, na które ludzkość nie znalazła jeszcze receptury. Nic dziwnego, że staje się tematem historii science fiction. Takich, jak seria „Dallas Barr”.

Jest druga połowa XXI wieku. Tytułowy Dallas Barr to jeden z nieśmiertelnych, serwujących sobie co dekadę kurację doktora Stilemana. Okazuje się, że ze „wstrzykiwania” wiecznej młodości można uczynić dobry biznes. Przy starzejącym się społeczeństwie pokusa zachowania wigoru jest doprawdy kusząca. Można mieć grubo ponad setkę, a wyglądać w jakby się było w kwiecie wieku. Ale dobrze prosperujący biznes - a takim jest firma Stileman Enterprises - sprawia, że na horyzoncie pojawiają się także wrogowie. I nagle wszystko idzie „pod górkę”.

Taki jest punkt wyjścia serii napisanej przez Joe Haldemana a narysowanej przez Marka Van Oppera, znanego lepiej pod pseudonimem Marvano. Haldeman wykreował w niej świat przyszłości, który - na pierwszy rzut oka - różni się niewiele od naszego. Te same wieżowce, podobne miasta. Różnicą są nowinki technologiczne, dzięki którym może wybiec w przyszłość. Specem od problemów czyni wspomnianego Dallasa Barra, w kolejnych odcinkach wysyłając go w różne zakątki naszego (wszech)świata. W sumie ma na to siedem odcinków (tyle tomów liczy seria; w Polsce ukazuje się w jednym, grubym tomie). Wszystko zaczyna się na Key West, gdzie 7 sierpnia 2076 roku proklamowana zostaje Republika Muszli. Później mamy migawki z Nikaragui , Księżyca, Nebraski czy Kazachstanu. Po drodze nie brakuje sabotaży, walk o kontrolę rynków, sekt ekologicznych, dilerów narkotyków czy utarczek wyznawców różnych religii. W świecie końca XXI wieku niewiele się zmieniło...

Do tego dochodzą prywatne perypetie Dallasa. Fuchy, które ma do wykonania, zaskakujące informacje o rodzinie - jak ta o córce, Annie Zulfikarpasić, która przyjeżdża z terenów byłej Jugosławii - rozterek czy dalej iść w młodość, czy też może wreszcie zgodzić się ze starzeniem... Haldemanowi zawdzięczamy takie skonstruowanie fabuły, że pełne akcji wątki międzynarodowe i międzygalaktyczne splatają się z prywatnością bohatera. Pojawiają się też smaczki, na które zwrócą uwagę fani duetu - że podam wspomnienia z Wietnamu i rajdy starych samochodów (jest też żart z naczelnego egmontowego Klubu Świata Komiksu, w ramach którego „Dallas Barr” się ukazuje; sprawdźcie jak nazywa się major sił powietrznych polskiej armii w epizodzie „Ostatni walc”).

Tradycyjnie już słowa uznania należą się Marvano. Belgijski rysownik - jak dla mnie - jest jednym z najciekawszych artystów tworzących w nurcie realistycznym. Stąd pełne szczegółów kadry miast, wnętrz oraz plenerów a także umiejętnie wykreowane aparatury unoszące się gdzieś w przestrzeni kosmicznej, ponad naszymi głowami. Ogromną swobodę ma też w portretowaniu bohaterów. W sumie jego dokonania stawiam obok rysunków Filippe’a Francqa w serii „Largo Winch” czy Williama Vance’a w „XIII”.

Duet Haldeman/Marvano ma u nas status kultowego. Wszystko za sprawą ich „Wiecznej wojny” zaprezentowanej po raz pierwszy już na początku lat 90. na łamach magazynu „Komiks”. Każde kolejne wydawnictwo - czy to ich wspólne, czy samego Marvano - siłą rzeczy porównywane jest do tamtej publikacji, będącej pacyfistycznym manifestem opartym na absurdzie wojny w Wietnamie. Niezależnie od tego, jakie tematy traktuje. W sumie sensu nie ma to żadnego - „Wieczna wojna” jest tylko jedna. Dlatego nie będę pisał czy „Dallas Barr” jej dorównuje czy nie. Zamiast prowadzić niepotrzebne dysputy, lepiej dać się porwać fabule Haldemana i zachwycić rysunkami Marvano. Warto.