Zastanawialiście się kiedyś jak w komiksowym świecie zadebiutował Jean Van Hamme? Wasza ciekawość w końcu może być zaspokojona. Po polsku – blisko 50 lat po debiucie – pojawia się „Epoxy”. Pierwsza historia, do której scenariusz napisał jeden z guru europejskiego komiksu.

Cofnijmy się dziś aż do roku 1968. Właśnie wtedy ukazuje się „Epoxy” – komiks, za który odpowiedzialni są nieznany (jak to brzmi!) jeszcze Jean Van Hamme oraz Patric Cuvelier, który dał się już poznać na łamach magazynu „Tintin”. Zaproponowana historia mogła się wtedy podobać. Piękne kobiety, szczypta erotyki, a wszystko w świecie mitologii starożytnych Greków. Jak trafia tu nasza tytułowa Epoxy? Przypadkowo. Na swym małym jachcie, z pokładu którego podziwiała urodę greckich wysp, znalazła się w niewłaściwym czasie i niewłaściwym miejscu. By na kolejnym kadrze cofnąć się ze współczesności w czasy antyczne. I trafić do krainy, gdzie karty rozdzielają bogowie.

Van Hamme zbudował scenariusz na zasadzie wędrówki. Epoxy ze powierzchni schodzi aż do Hadesu. Po drodze ocierając się - często dosłownie, wszak to komiks doprawiony nagością – o kolejnych bogów i mityczne postaci. Zwabiony jej wdziękami Zeus, zazdrosna o męża Hera, Hermes ze swych składowiskiem skradzionych skarbów, uwodząca Afrodyta, potężny Herakles, „rozpity” Dionizos, strzegący wrót krainy podziemi Cerber… A do tego waleczne amazonki i kochliwe centaury. Zaczerpnął więc Van Hamme do scenariusza wszystko to, co w mitach najbardziej charakterystyczne. Jak odnajduje się w nich Epoxy? Zaskakująco dobrze. Głównie ze względu na wdzięki, którymi potrafi oczarować niejedno mityczne stworzenie…

Jak wypada warstwa graficzna? Widać, że Paul Cuvelier czuje się jak ryba w wodzie wymyślając i kreśląc kolejne postaci. A tych jest sporo! Ale jeśli chodzi o scenerię, to już zupełnie odpuszcza. Gdyby nie kolorowe plamy, mielibyśmy w kadrach zupełna pustkę. Szkoda, bo chciałoby się zobaczyć więcej starożytności na poszczególnych planszach. Szkoda też okładki. O ile dobrze zaprojektowano liternictwo i „szlaczki”, to ilustracja już nie jest zachętą dla kupującego. I nawet nie chodzi o wykorzystany fragment kadru, ale o burą kolorystykę (w sieci można znaleźć tę ilustrację w bardziej żywych kolorach).

Podsumowując - „Epoxy” nie jest komiksem wybitnym. Nie jest też komiksem doskonałym. Van Hamme za bardzo w nim skacze i zanim zdołamy „wejść” w jedną krainę, już jesteśmy w kolejnej. Jakby zależało mu na jak najszybszym opowiedzeniu tego, co urodziło mu się w głowie. A chciałoby się, by „Epoxy” – skoro przygodami i erotyką bywa reklamowane – było jeszcze bardziej przygodowym i bardziej erotycznym albumem. A tak – ani to porządna przygodówka, ani porządny erotyk. Dobrze jednak, że wreszcie znalazł się wydawca, który na polski rynek wypuścił „Epoxy”. To nowe wydawnictwo Kubusse (zadebiutowało w roku 2015 właśnie „Epoxy”), które postawiło sobie za cel przybliżanie tych mniej znanych komiksów napisanych przez Van Hamme’a. Tego, który w pamięć czytelników wbił się jako scenarzysta serii „Thorgal”, „Largo Winch”, „XIII” czy genialnego „Szninkla”.