Niewiele rzeczy może zaskoczyć i poruszyć prawdziwego komiksiarza. A jednak tak się stało. „Mroczna nadzieja” komiks autorstwa Krzysztofa Dąbrowskiego jest taką publikacją. 24 kwietnia br. w Pracowni Filmu, Dźwięku i Fotografii w Michałowie odbyła się premiera niezwykłego wydawnictwa. Wspominanego komiksu do którego dołączono DVD na którym znalazł się klip animowany autorstwa Pawła i Piotra Oziabło skonstruowany w oparciu o komiks Krzysztofa Dąbrowskiego. Drugim poruszającym filmem jest dokument Tomasza Wiśniewskiego poświęcony Stanisławowi Łaskiemu. „Klaśnięcie w ręce” to historia karykaturzysty Wolnego Związkowca, NSZZ Solidarność Huty Katowice, szczególnie znienawidzonego przez władze PRL, ofiary brutalnych prześladowań Służby Bezpieczeństwa, człowieka zniszczonego przez system. Nieprawdopodobnie wzruszająca opowieść, która też wiele mówi o współczesnym świecie. Ostatnim filmem, który znajdziecie na płytce jest przepięknie zobrazowany film o aktywność wychowanków Domu Pomocy Społecznej „Spokojna Przystań” w Garbarach k. Michałowa. W tym miejscu mają swoją pracownie plastyczną. Jest tu wiele osób twórczych, ludzi wrażliwych, którzy przez swoją artystyczną duszę, losowe przypadki, czasem nałogi i narkotyki stoczyli się, aby tym miejscu powstać, odnaleźć spokój i swoje miejsce. Powstać dzięki DPS, PFDF i formom aktywności. Podnieść się dzięki wspaniałym ludziom z tych miejsc i zmienić swoje życie, aby wrócić do normalności.

Krzysztof Dąbrowski jest mieszkańcem „Spokojnej Przystani” i artystą, którego zniszczyły narkotyki. Dzięki wsparciu wspaniałych osób, przyjaciół, uwierzył w siebie, a kolejnym krokiem było tworzenie komiksów. Następnym punktem terapeutycznym stało się wydanie „Mrocznej nadziei”.
W tym tkwi ogrom pozytywnego zaskoczenia, iż realnie komiks stał się narzędziem terapeutycznym. Pozwolił nabrać pewności skromnemu, wyciszonemu autorowi walczącemu z depresją i dał mu zasłużony pozytywny impuls do działania.

„Mroczna nadzieja” w pewien sposób jest opowieścią utrzymaną w klimacie „Constantina” z domieszka „Kruka”. Równocześnie graficznie jest nasycona klimatem „Sin City”. Fabuła jest prosta jak przysłowiowa „konstrukcja cepa”. Aczkolwiek nie prostacka. Poznajcie głównego bohatera tej opowieści - komiksowego „Brudnego Harrego”, gdyż takim gościem jest Barn. Gliniarz bez skrupułów walczący z każdą niesprawiedliwością. Gościu o posturze terminatora, którego nazywają grabarzem mafii. Tym razem jego misja nie będzie polegała wyłącznie na skasowaniu kilku opryszków. Na jego drodze pojawiło się czyste zło. Słudzy demona to niebezpieczne stworzenia. Nawet strata najbliższych, nie zatrzyma już Barna. Nic go nie zatrzyma. Mroczna nadzieja pozostanie z nim.

Krzysztof Dąbrowski bardzo zgrabnie komunikuje się z nami na kilku płaszczyznach fabularnych. Pierwszą płaszczyznę już czytelniku znasz. Jest to historia, o nieustannej walce dobra ze złem, gdy wszystko pogrąża się w mroku. Drugą jest sposób prezentacji graficznej. Czytając, rzadko można trafić na momenty, gdy akcja dzieje się za dnia lub na otwartym terenie. Większość kluczowych wydarzeń ma miejsce w skurczonych kadrach, klaustrofobicznych klimacikach co ma może swoje uroki, ale co niektórych czytelników może zadziwić. Jest w tym wszystkim wiele filmowości, a zarazem jakby multum mroku, mroczności i jeszcze raz mroku. Tli się jednak w scenariuszu cieniutka nić wiary w lepsze jutro.

Maniera graficzna autora jest bardzo interesująca, przypomina mi prace Macieja Pałki, ale także Jasona. W niektórych momentach jego kompozycje wyglądają jakby były witrażami. Artysta stawia nacisk na główny plan, nakreślając tło czernią. Buduje nastrój także na każdym odcieniu szarości. W kluczowych momentach akcentując kolorem morskim oraz krwistym. Autentycznie zaobserwować można inspirację filmami. Pokazaną w motywie papierosa, zabawie ogniem i dymem. Ten zabieg nakręca opowieść i nadaje jej brudu. Razi jednak kila spraw, a najbardziej używanie wektorów przy tworzeniu samochodów.

Płynnie przechodząc do oceny DTP. Albumik nie ma klasycznych dymków i niestety do połowy komiksu źle poukładano i zastosowano, a do tego pomieszano czcionki. Takie rozwiązanie nie prezentuje się schludnie, szczególnie gdy widziałem wersję z zwykłymi dymkami komiksowym. I taka wersja prezentowała się zacnie. Wielka szkoda, iż nie dopilnowano tego, gdyż właściwe złożenie z regułami sztuki komiksu poprawiłoby przejrzystość, sekwencje i płynność narracji. W obecnym wydaniu ma to swój specyficzny urok, ale na pewno zirytuje nie jednego komiksiarza.

Podsumowując! Oceniam ten zeszyt wszechmiar pozytywnie, a filmy na DVD bardzo pozytywnie. Choć nie jest to klasyczna opowieść obrazkowa i ma swoje plusy i minusy, jest widocznym przykładem jak rysowanie może się stać wspaniałą formą komunikacji z otoczeniem, wyrazem osobowości artysty, wyrazem terapii i postrzegania świata. Choć sam komiks ma w sobie wiele ciemności i jak rzekłby Winston Churchill czarnego psa – jest w nim jednak nadzieja, potrzeba akceptacji, miłości. Niewiele rzeczy może zaskoczyć i poruszyć prawdziwego komiksiarza. Aczkolwiek zostałem poruszony.

Zdecydowanie polecam!