W 2014 roku - przy okazji wystaw na Dolnym Śląsku – swej monografii doczekał się Przemysław Truściński. W roku 2015 podobną księgę poświęcono Krzysztofowi Gawronkiewiczowi. „Krzesło w piekle" zbiera jego szorciaki, odsłania fragmenty „Kwintesensji", cyklu „Mikropolis" czy historii „Tabula rasa". I pokazuje jak wszechstronnym oraz różnorodnym twórcą jest Gawronkiewicz.

Krzysztof Gawronkiewicz. Czy trzeba komuś go przedstawiać? Z recenzenckiego obowiązku wspomnę, że w latach 90. jego prace ukazywały się właściwie we wszystkich wydawanych wówczas fanzinach i magazynach komiksowych. Wreszcie doczekał się wydań albumowych. I o ile są one w większości dostępne - w 2015 roku wznowiono „Niezwykłe dochodzenie Ottona i Watsona”, wydano też premierową „Kwintesencję”, wciąż kupić można też „Powstanie” oraz „Achtung Zelig!” – to zdobycie szortów jego autorstwa graniczy z cudem. Liczba miejsc, w których były prezentowane jest przeogromna. Wspomnę tu choćby „AQQ”, „Komiks-Fantastyka”, „Czas Komiksu”, „Arenę Komiksu”, „Kelvina i Celsjusza”, „Komiks Forum”… A do tego dochodzą jeszcze gazety niekomiksowe, z którymi też współpracował!

Tytuł monografii - „Krzesło w piekle” - zaczerpnięty został z serii „Mikropolis” tworzonej wraz z Denisem Wojdą. Dennis Wojda, Krystian Rosiński, Marzena Sowa, Grzegorz Janusz, Maciej Parowski… Dorobek Krzysztofa Gawronkiewicza zaprezentowano przez dwa pryzmaty. Pierwszym są właśnie współpracownicy (przy okazji poproszono ich, by wspomnieli jak to w ich przypadku z autorem było). Drugim są albumy czy serie. Gawronkiewicz zestawiony z Parowskim już chyba zawsze będzie kojarzył się z niedokończoną „Burzą”. Za Rosińskim kryje się „Achtung Zelig!”, którego początek drukowało AQQ. Dennis Wojda to pokazywane w „Kelvinie i Celsjuszu” perypetie z miasteczka Mikropolis, które szczęśliwie doczekały się też wydań albumowych. Sowa to pierwszy (jak na razie) tom „Powstania”. Wreszcie Janusz - to perypetie Ottona i jego szczura Watsona oraz „Kwintesencja”.

Często w parze z autorem scenariusza idzie stylistyka opowieści. W monografii widzimy Gawronkiewicza, który cyzeluje każdy kadr, każdą twarz i każdy detal. Widzimy też autora, który rozluźnia kreskę i idzie w przerysowanie postaci, pozostawiając realistyczne tła. Wreszcie mamy tu też Gawrona, który wkupił się w łaski czytelników za totalnie już odjechane „Mikropolis”.

„Krzesło w piekle” to bardzo ważna i bardzo cenna publikacja. Ważna, bo podsumowująca dotychczasowy dorobek autora. Cenna, bo zbierająca w jednym miejscu dotychczas trudno dostępne publikacje, porozrzucane po antologiach, magazynach i fanzinach. Cegłę z nazwiskiem Gawronkiewicza – czerwoną jak cegłę :) – dostawiam na półkę obok wspomnianej już na początku tekstu monografii „Trust. Album”. I czekam na kolejne, podobne tomy poświecone polskim twórcom. Kto będzie następny?