Witajcie w krainie, gdzie między zielonymi górami a morzem żyją weseli ludzie, którzy potrafią rozmawiać ze zwierzętami i gotować zupę z czerwonego korzenia. Witajcie na Siczy Zaporoskiej. I na kartach komiksu „Daogopak”. Serii o perypetiach Olesia Skorowody, Kozaka z krwi i kości, wychowanka siczowej bursy. Serii, która dobiega - niestety - końca.

Oleś to ten młodzieniaszek, który pojawia się na wszystkich trzech okładkach cyklu. W awanturniczych przygodach towarzyszą mu milczący charakternik bandurzysta Mozgowy oraz kozak bojowy Taras „Leniwy” Pieresiczewola. No i dwa niezwykłe stworzenia – gąsior Hussar II i arogancki dzik Okist. Taka paczka na dobre i na złe. Na dobre, kiedy mogą wieść spokojny żywot na Siczy oraz na złe, jak wtedy kiedy muszą ruszyć do Anatolii. Z pozoru ma to być zagraniczne tournee „trupy zaporoskiego taneczno-dramatycznego teatru”. Nasi Kozacy dostają jednak znacznie trudniejszą misję – odbić tych ziomków (a chcieli tylko poszaleć po Bałkanach, pech chciał że trafili na sztorm…), którzy dostali się do niewoli sułtana, mimo że między krainą kozacką a turecką panuje pokój. O tym opowiada pierwszy tom serii „Anatolijskie tournee”. Dwójka – „Szlachetna miłość” dzieje się już na Siczy, gdzie trójka dzielnych towarzyszy powraca z tarczą, a przy okazji także z potomkiem sułtana i przepiękną Ari-San zwaną „bronią masowego rażenia wielokrotnego użytku”. Pech jednak chce, że Oleś wnet zadziera z posłańcem króla polskiego – niejakim Kazimierzem Żeromskim – a na dodatek ściąga na Zaporoże armię anatolijską - przez co skazuje się na karpacką banicję. Wreszcie tom trzeci - „Tajemnica karpackiego molfara” - to już powrót do Kijowa ale i turniej o rękę karpackiej księżniczki. No i... happy end. Jak w dobrych bajkach!

Maksym Prasołow nie szukał pomysłu daleko. Sięgnął po historię swojego kraju, stworzył z niej podstawę do napisania awanturniczej historyjki przygodowej. Swoistego, porównując do komiksów z rynku frankofońskiego, fantasy. Doprawionego odrobiną steampunku - no bo co i raz w komiksie natykamy się na jakieś gigantyczne machinerie wprawiające w ruch czy to zabudowania Siczy, czy też pałac sułtański w Konstantynopolu. Ale najpiękniejszą scenę „ruchu” mamy w drugim tomie, kiedy to przed oczami posłańców od króla polskiego pojawia się Sicz. Odsłaniana kotara jest prostym zabiegiem, ale wielce wymownym, gdyż Sicz i w ogóle kozaczyzna mają w sobie coś nostalgicznego, coś magicznego, coś nie do końca realnego. W mieszance tej mamy też przyprawę orientalną. I nie mówię tu o Anatolii czy postaciach nieodłącznych zabójców Jusufa i Ahmeda działających na zlecenie Asasynów, ale o pięknej Ari-San, która zawróciła w głowie Olesiowi. W tomie trzecim podobnie magicznie pokazana jest walka sił Olesia ze złym wezyrem. Mistycyzm pojawia się też na planszach, gdy wchodzi na nie legendarny mędrzec Molfor. Albo gdy stajemy przed samopiszącą się księgą, w której zapisywane są perypetie naszych bohaterów.

W całym cyklu mamy sporo nawiązań. Autor zdaje się być zafascynowany twórczością Rene Goscinnego. Już na wstępie przedstawia bohaterów w sposób, w jaki prezentowani są główni aktorzy serialu o Asteriksie i Obeliksie, zaś postać wezyra - który swoimi eksperymentami chce doprowadzić do trzęsienia ziemi na dworze sułtana – ma w sobie coś z Iznoguda. Oraz odniesień do rzeczywistości – przydrożny bar zwie się Różowym Młynem (taki ukraiński Moulin Rouge), sokola poczta chroni przez gołębim spamem, piękna Japonka podaje sushi, a jeden z kapitanów zwie się… Enej! Jednocześnie Prasołow różnicuje poszczególne odcinki. „Anatolijskie tournee” to solidna dawna przygody, którą nazwałem sobie kozacką zadymą na dworze sułtana. W „Szlachetnej miłości” jest nieco oddechu, nieco sielanki przed trzecią odsłoną cyklu, w której jest już znacznie mroczniej. „Tajemnica karpackiego molfara” to głównie finałowa (wieńcząca kozacka trylogię) walka i przygotowania do niej.

Podobnie jak i scenarzysta, tak klimat historyjki czuje odpowiedzialny za rysunki Oleksij Czebykin (choć można mieć zastrzeżenia, że zbyt często odpuszcza drugi plan - gdy za bohaterami widać wtedy tylko jednobarwne plamy). Wyraziści, rozpoznawalni bohaterowie to jego zasługa. Podobać się może, gdy wyrysowuje ich w zbliżeniach, oddając rysy twarzy, gniew, strach, zadziwienie czy zauroczenie. Również docenić należy kreowanie wspomnianych już machinerii, najlepiej widocznych na dużych, często dwuplanszowych kadrach. I żałować można tylko, że komputerowa kolorystyka momentami spłaszcza rysunki.

W ogólnym rozrachunku „Daogopak” to zgrabna produkcja. To przygodówka na porządnym poziomie. Taki komiks środka, którego możemy pozazdrościć Ukraińcom. Tak, pozazdrościć, gdyż nasi twórcy jakoś częściej niż z fantasy uciekają w światy science fiction. Dobrze więc się stało, że kijowskie wydawnictwo Nebeskey przygotowało również polską wersję językową trylogii o Olesiu Skorowodzie. Oby tylko potencjał autorów dostrzegł teraz tylko ktoś na Zachodzie. Bo na Ukrainie, czy w Polsce, wielkiej kasy na komiksie raczej nie zrobią.