KIEDY UCZEŃ JEST GOTOWY, POJAWIA SIĘ MISTRZ

Pierwszy tom „Ms. Marvel” kupił moje serce swoją uczciwością, humorem, przekonującą bohaterką i nietypowością, jak na tytuł superhero. Na drugi czekałem więc z niecierpliwością, a moje oczekiwania były wysokie. I nie zawiodłem się. Przygody Kamali trzymają poziom, a całość tylko potwierdza, że Wilson stworzyła jedną z najlepszych serii wydawanych po polsku w ramach Marvel Now.

Aligator w kanałach New Jersey? Czemu nie! Kiedy pewnego dnia Kamala słyszy dobiegające z dziury w jezdni warczenie, nie wacha się by zejść pod ziemię i… Tak, znów na jej drodze staje Wynalazca, który w ostatnim czasie poszukiwał jej za pomocą swoich zabawek. Dziewczyna jednak spotyka także szukającego zaginionej uczennicy Wolverine’a, a że jest on jej ulubionym herosem (napisała nawet opowiadanie o nim!), walka o przetrwanie staje się dla niej niezwykłą przygodą. Czy jednak możliwe jest, że Wolvie to nauczyciel, jakiego poszukiwała by stać się lepszą bohaterką?
To jednak dopiero początek. Wieści o Ms. Marvel docierają do Inhumans i Królowa decyduje się zapewnić Kamali szkolenie. Jej opiekunem zostaje królewski pies Lockjaw, ale pytanie czy olbrzymi, kochający przytulasy zwierzak, nie przysporzy jej przy okazji kolejnych problemów w życiu osobistym?

Odmienność przygód Kamali na tle innych serii Marvela polega na tym, że bliżej jej do mangi, niż typowych komiksów amerykańskich. Z jednej strony bohaterce nie brakuje problemów, z drugiej trudno wszystko brać na poważnie. Bo zaczynając od mimiki bohaterów, przez przygody, które przytrafiają się pierwszej muzułmańskiej heroinie Marvela, na jej arcywrogu mającym wygląd papugi kończąc, wszystko wydaje się być z nieco innej bajki. Nieważne, że pojawia się Wolverine czy Kapitan Ameryka, ani że powstanie mocy Ms. Marvel związane jest ściśle z wydarzeniami „Nieskończoności”. Z tą serią jest trochę, jak z Deadpoolem, niby pozostaje w głównym nurcie, ale posiada swój własny charakter, klimat i styl.

Poza tym sama Kamala jest postacią, której nie da się nie lubić. Stworzona w najlepszej tradycji wydawnictwa, jest zwykłą nastolatką, humorzastą, ale z zasadami. Ma swoją religię, swoją kulturę – dla nas nieco egzotyczną, ale przez to jeszcze bardziej ciekawą – i ma także problemy, z jakimi mierzyć się musi każdy nastolatek. A że robi to w rozbrajający sposób, zachowując się nie jak heros, a jak fan komiksów, który herosem nagle został (co nie jest takie dalekie od prawdy), trudno nie ulec jej urokowi.

Rysunkowo „Pokolenie czemu” podzielone zostało na dwie części. Pierwsza z nich, słabsza, choć mająca urok cartoonowej prostoty, stworzona została przez Jacoba Wyatta. Drugą (składającą się z czterech zeszytów) przygotował autor pierwszego tomu, Adrian Alphona i trzeba przyznać, że znów wykonał kawał dobrej roboty. Jego kreska jest inna, niż to, co serwują nam komiksy z głównego nurtu, bardziej europejska (doceniono ją w końcu na festiwalu w Angoulême) i niesamowicie urocza. Świetnie pasuje do charakteru opowieści i samej Kamali, a przy okazji doskonale oddaje bliskowschodnie rysy twarzy bohaterów, co innym rysownikom nie zawsze wychodzi najlepiej.

Czy trzeba dodawać coś jeszcze? „Ms. Marvel” to naprawdę znakomita seria, jedna z najlepszych Marvela regularnie publikowanych na polskim rynku i przy okazji komiks, który spodobać się może nawet czytelnikom za superhero nieprzepadających. Lekka przyjemna, niegłupia i bardzo, bardzo sympatyczna opowieść. Polecam gorąco.