Mauser C96 był projektem opracowanym już w 1893 roku, przez pracowników niemieckiej fabryki Mausera - braci: Friedricha, Fidela i Josefa Feederle, z których Fidel był szefem działu konstrukcyjnego. Ta broń do dziś uchodzi za pierwszy udany model pistoletu samopowtarzalnego, ale przede wszystkim cechowała się wyśmienitą celnością, zaś w magazynku można było zmieścić, aż dziesięć nabojów. Z dużym prawdopodobieństwem nasz Durango, gdyby żył w tych czasach, miałby szansę zdobycia go na „Cesarskich Niemieckich Doradcach Wojskowych”, którzy kręcili się przy dyktatorze Meksyku José de la Cruz Porfirio Díaz Mori. Niemiaszki po zdobyciu na Oceanii Nowej Gwinei, szukali już miejsca na nową kolonię w Ameryce Północnej i Środkowej. W tym miejscu jeszcze jedna mini ciekawostka. Owa broń była wzorem dla blastera DL44 w Star Warsach, a w serialu o „Czterech pancernych i psie” ulubionym pistoletem Janka Kosa.

Wracając do clou. Do pewnego momentu opowieść zaprezentowana w poszczególnych odcinkach Durango oparta była wyłącznie na schemacie pokazywania przygód samotnego cowboya łowcy głów i rewolwerowca, ale od części jedenastej „Colorado” oraz dwunastej „Dziedziczka” w życie naszego zielonookiego wtargnęła córka właściciela kopalni i miasteczka Nortonville. Zakochana w nim Celia Norton, a którą on nie jeden raz uratował, pragnęła z nim ułożyć sobie życie, ale nasz chojrak miał inne zamiary i plany. Takiego gościa i drapieżnika jak Durango nie utrzyma się w klatce domu. Yippee-I-Yay Yeej! Właśnie ruszył na szlak!

W najnowsza części (pt. „Bez litości”) ściga szefa gangu „Amatorów Świerzego Mięsa” niejakiego Louie Holediggera. Ucieka on przed Durango, co rusz stosując kolejne fortele, ale zarazem ciągle popełnia zbrodnie. Ktokolwiek stanie na jego drodze ginie. Jeśli tafii na rancho – zabije wszystkich mieszkańców, jeśli spotkasz go w drodze zabije i ciebie i ciebie i także ciebie. „Tia” (jasne).

Holedigger jest wrednym, przebiegłym, bezwzględny psychopatą i otoczonym równie chorymi i bez zasad kompanami. Durango wie, iż ten typ ma nieźle powalone we łbie, ale rusza za nim w pościg. Tym razem nie będzie to prosta strzelanina, a potem łatwa kasa, ale ostra pierepałka z workiem kolejnych trupów, kłopotów z Indianami w tle i z dziwacznym szeryfem. Yippee-I-Yay Yeej!

Czytelniczko i czytelniku po lekturze najnowszej części uderzy Cię, jak obuch siekiery w głowę, jej brutalność. W tym komiksie akcja mknie pełną parą, a równocześnie trup ściele się gęsto. Postać przeciwnika głównego bohatera jest nacechowana zezwierzęceniem, a jego czyny mrożą krew w żyłach, zaś Durango (po raz kolejny) niczym jeździec na białym koniu pojawia i stara się rozwiązać sprawę. Na pewno nie jeden raz widziałaś/widziałeś podobne schematy fabularne, gdyż są nader często używane vel nie skomplikowane i oparte na motywie drogi. Aczkolwiek poza ramą codzienności są właśnie sceny namalowane przez Swolfsa. Budują one wyjątkowy nastrój mrocznych czasów w Stanach Zjednoczonych Ameryki końca XIX wieku, ale i uczciwie sprawę stawiając czerpią w warstwie wizualnej, czasem nawiązują, a niekiedy są odbitkami filmowych spaghetti westernów Sergia Corbucciego i Sergio Leone. Pierwszy przykład z brzegu. Zwróć uwagę, iż postać Durango jest takim miksem i obrazem postaci granej przez Jean-Louis Trintignanta z profilem Clinta Eastwooda. Do tego jeszcze co pewien czas pojawiające się namalowane w komiksie sceny, tzn. są wypisz i wymaluj, jakby wycięte z kadru westernu (Pewnego razu na Dzikim Zachodzie, Dobry, zły i brzydki, Człowiek zwany Ciszą).

Po tych trzynastu zeszytach można jeszcze doszukać się jednej delikatnej filmowej nuty inspiracyjnej belgijskiego artysty, a mianowicie westernami Sama Peckinpaha. W komiksach też wszystko przedstawiono z energią i na wielkich odległościach, a jeszcze w postaciach antyheroicznie, lecz z całą malowniczą w grafice w pierwszym tle brutalnością, a w drugim planie z rozmachem i surowym pięknem krajobrazu. Bez kozery, ale charakterystyczne prace Yvesa Swolfsa pierwszorzędnie stylistycznie pasują do westernu. Wielka szkoda, iż z powodu innych projektów zrezygnował z dalszego malowania Durango, gdyż jego symptomatyczna maniera jest bardzo obrazowa. Nastrój nadbudowuje także mimika ukazana na twarzach negatywnych i niegodziwych postaci, a znaną np. z serialowego horroru „Książę nocy”. Autor świetnie czuje się w tej werystycznej stylistyce, a jego dynamiczna kreska i mocno budowana na brązach kolorystyka jest lekka i miła dla oczu.

Podsumowując! Oceniany zeszyt „Durango” (wraz z poprzednimi) wpisuje się w klasykę komiksowego westernu. Tak, jest sztampowy! Jest przewidywalny! Jest czytadłem! Jednakże nie zawsze trzeba czytać i oglądać ambitne i artystyczne publikacje, aby dobrze bawić się przy lekturze (szczególnie na wakacjach).

Jeśli do tej pory nie znasz tej serii, to nie zwlekaj i koniecznie nadrób, gdyż zaaranżowana przez Yvesa Swolfsa przygodowa wizja życia na ociekającym kurzem, whiskey i posoką Dzikim Zachodzie, gdzie prym wiedzie nasz zielonooki rewolwerowiec i jego Mauser C96, będzie dla ciebie i ciebie, a także ciebie, dłuższa chwilą wyjątkowo dobrego, a wręcz świetnego relaksu. Yippee-I-Yay Yeej!

Polecam!