NIE IMIĘ DECYDUJE O CZŁOWIEKU

To już co prawda piąty tom "Tokyo Ghoul:re" ale seria wciąż się rozkręca. W poprzednich częściach więcej było dialogów, niż akcji, często też właściwie niewiele z tych rozmów bohaterów wynikało, ale teraz seria zaczyna w końcu przyspieszać, udzielać odpowiedzi na niektóre pytania i wracać na bardziej mroczne ścieżki. I mam nadzieję, że w kolejnych tomach utrzyma ten kurs, bo takie oblicze cyklu odpowiada mi najbardziej.

Inspektorzy BSG są coraz bliżej rozwiązania sprawy „Rose”, ale pojawia się nowy problem. Wszystko wskazuje na to, że członkowie rodu sprzymierzyli się z drzewem Aogiri. Pytanie tylko czy ze wszystkimi członkami, którzy pozostali przy życiu, czy może zaledwie kilkoma z nich. Kwestia ta jest kluczowa dla dalszego rozwoju spawy, więc Sasaki proponuje plan, który może pomóc im rozwiać wątpliwości.
Tymczasem coraz więcej ghuli, które znały przed laty Kanekiego, zaczyna domyślać się, że Haise to w rzeczywistości on, tyle że pozbawiony pamięci. Także sam zainteresowany jest coraz bliżej odkrycia swojej przeszłości, jednak nadal nie potrafi dotrzeć do wszystkich interesujących go faktów. Jak się przekonuje, to nie imię świadczy o człowieku, jednak zrozumienie tego, kim był będąc Kanekim nie daje mu spokoju…

"Tokyo Ghoul" było znakomitą serią, bo łączyło w sobie mrok, brutalność i dynamiczną akcję. Każdy tom czytało się lekko, szybko i przyjemnie, a po finale pozostało wiele otwartych kwestii. Na kontynuację, czyli "Tokyo Ghoul:re" liczyłem więc bardzo. I zaczęła się ciekawie, jednak zupełnie zmienił się charakter całości. Zniknął gdzieś mrok, a przynajmniej jego znaczna część, mniej było też elementów grozy i przede wszystkim tempo stało się bardziej leniwe. Co samo w sobie nie jest złe, z tym że autor trochę za bardzo odwlekał rozwinięcie wielu kwestii. Nadal czytało się to nieźle, nadal było ciekawe, ale czasem bardzo się dłużyło.

Teraz na szczęście to się zmienia. Powoli, bo akcja przytykana jest spokojniejszymi momentami, ale jest i krwawo, i mrocznie, i wreszcie pojawiają się jakieś konkrety. Podoba mi się, jak autor, zamiast robić wielką sprawę z wyjaśniania wątków pozostałych z "Tokyo Ghoul" rzuca odpowiedzi ot tak od niechcenia, jakby to było coś naprawdę zwyczajnego i nie wymagało wielkiej oprawy. Poza tym jest w tomie piątym kilka spektakularnych scen i całkiem przyjemna ilość elementów grozy.

A wszystko to podane w bardzo realistyczny sposób. Autor mocno posiłkuje się obrabianymi cyfrowo zdjęciami, ale robi to w sposób przemyślany i tak znakomity, że plenery ogląda się z wielką przyjemnością. Świetny jest też design postaci, kompozycja scen walki i krwawe momenty. Jest też w tym nieco uroku i humoru, a klimat całości jest znakomity. Miłośnicy horroru będą więc z całości bardzo zadowoleni, nawet jeśli wciąż jest tu sporo dłużyzn.