Thelma i Louise Pulp Fiction

Oto kolejny z niezliczonych komiksów typu „nie powinno się udać, a jednak”. Każdy czytelnik zna doskonale niejeden taki przykład: a to dzieło ma wtórny pomysł, to znów wykonanie mogłoby być bardziej oryginalne, a to fabuła jakoś nie grzeszy oryginalnością czy wreszcie po prostu nie wydawało się nieszczególnie ciekawe. W tym wypadku zaciekawienie z mojej strony było, ale miałem obawy co wyjdzie z tak wtórnego tematu, jak ucieczka przed prawem. Tym bardziej że nie jestem fanem sensacyjnych opowieści. A jednak Bękart, powieść graficzna Maxa de Radiquesa, okazał się wprost rewelacyjnym w swej prostocie dziełem, o którym szybko się nie zapomina.
To był historyczny napad. W pewną sobotę miasteczkiem Prescott wstrząsnęła seria jednoczesnych napadów z bronią w ręku. Banki, urzędy pocztowe, sklepy jubilerskie… Łącznie pięćdziesiąt dwa miejsca, w jednej chwili, tak że policja nie miała szans zareagować.
A teraz May i Eugenie uciekają. Wzięli w tym udział i właśnie jadą przed siebie, z wielkim łupem, starając się omijać blokady i umknąć policji i wspólnikom. Na swojej drodze spotykają różne indywidua, uciekając coraz dalej i dalej. Są jednak rzeczy, przed którymi nie ma ucieczki, a niebezpieczna przeszłość zdecydowanie do nich należy…
Czy uda im się przetrwać? Czy znajdą bezpieczną przystań? I jaki wpływ będzie miała na nich ta podróż?

CHCIAŁOBY SIĘ WIĘCEJ...

No i mam problem z tym „Bękartem”. Niby wszystko w nim gra, ale mimo tego po lekturze czuję niedosyt. Duży.

Po dynamicznej okładce można spodziewać się, że będzie to komiks pełen napadów, strzelanin, pościgów i ucieczek. Że bohaterowie będą duetem na miarę Bonnie Parker i Clyde’a Barrowa. Że będą jak z filmów Quentina Tarantino czy Roberta Rodrigueza. Nie wiem dlaczego, ale takie właśnie miałem oczekiwania, gdy pojawił się blurb.

I niby wszystko zaczyna się tak, jak zaczynać powinno. Gdzieś na prowincji, w barze obok podłego, przydrożnego hotelu. Niby bohaterowie - to May i jej syn Eugene – mają coś z uciekających przed stróżami prawa, do których przyzwyczaili nas twórcy, jakich można uznać za klasyków kina. Ba, wprowadzenie do fabuły Augustusa – kierowcy ciężarówki w koszuli pod krawatem, który wcześniej trudnił się finansami – wprowadza do fabuły absurdalny humor. Ale…

No właśnie. Ale. Mam wrażenie, że komiks Maxa de Radiguesa gdzieś po drodze się nieco rozpada. Zamiast pójść jeszcze bardziej w absurd - zamiast wykreować kolejne sytuacje jak ta, gdy bohaterowie zakopują łup między trzema drzewami, dokładnie 436 kroków od przydrożnego słupka z numerem 634 - autor zaczyna bawić się w tworzenie portretu psychologicznego bohaterów. Zaczyna prostować życiorys Eugena i May. Przez to fabuła traci impet.

A połączenie zwariowanego scenariusza - życia od przekrętu do przekrętu – z uproszczoną kreską mogło dać znacznie lepszy efekt, niż „Bękart”, który trafił w nasze ręce. Stany Zjednoczone ze swą prowincją – z „płaskimi” restauracjami, hotelami i stacjami benzynowymi – to wymarzona sceneria do kreowania komiksów drogi. Radigues „liznął” tego rodzaju opowieści.

Właśnie. Szkoda, że tylko „liznął”.

Andrzej "Mamoń" Kłopotowski