BYŁ SOBIE DOM…

Paco Roca stworzył prostą historię o pewnym domu. Ale sposób w jaki to uczynił jest iście mistrzowski. „Dom” to malutkie dzieło sztuki.

Cała akcja rozgrywa się w jednym miejscu. Opuszczonym już domu, do którego – po śmierci ojca – przyjeżdża trójka jego dzieciaków: Vincente, Jose i Carla. Zastanawiają się co począć z popadającym w coraz większą ruinę spadku. Ale im bardziej zaczynają przy nim sobie dłubać, im bardziej zaczynają grzebać w ogrodzie czy zaglądać w najróżniejsze zakamarki, tym bardziej odżywają wspomnienia. Te kryją się w każdej cegle, każdej rolecie, krzewie, drzewku, ogrodzeniu, pergoli…

I właśnie na wspomnieniach oraz emocjach Paco Roca buduje swoją opowieść. Mozolnie, kadr po kadrze, niespieszne, odsłania kolejne „szufladki”, z których wychodzi następny kawałek ojca, następny kawałek historii z dzieciństwa dziś już dorosłych ludzi. Ludzi na co dzień zabieganych, zajętych własnymi sprawami, którzy – za sprawą domu – znów mogą usiąść i porozmawiać, znów mogą pobyć ze sobą.

Ale przebywanie w tytułowym domu sprawia też, że nieco inaczej po latach spoglądają na ojca. W dzieciństwie jawił im się jako upierdliwy koleś, który zawsze coś chciał. Dziś – z perspektywy czasu – próbują zrozumieć jego podejście do życia. Nabierają dystansu i nawet próbują dokończyć to, czego nie zdołał zrobić przed śmiercią.

Sposób, w jaki Roca prowadzi narrację, buduje emocje, doprawdy urzeka. We współczesność wplata duchy, wplata wspomnienia przełamując narrację retrospektywami. Na planszach nie brakuje więc nieobecnego dziś już ojca. Planszach, które – jak okładka – pozwalają „wejść” w świat domu. Czuć na nich słońce, czuć zapach roślin ale i stęchliznę czy wilgoć domu, do którego przez pewien czas nikt nie zaglądał.

Mamy wiec komiks wywołujący emocje, prowokujący do wspomnień, poruszający zmysły. Mamy… komiks idealny. Komiks, który – mogę to napisać już dziś - na pewno będzie gdzieś w czubie mojego subiektywnego podsumowania roku 2021.

„Dom” to po prostu mały majstersztyk.

Andrzej Kłopotowski