SZPIEG SZUMOWINA

Na tę tegoroczną nowość od Non Stop Comics chyba najbardziej czekałem. Remender o scenariuszowego steru plus tematyka, która idealnie do niego pasuje zrobiły swoje i nakręciły mnie pozytywnie na serię, zanim jeszcze zobaczyłem szatę graficzną. A szata graficzna jeszcze tylko wzmogła apetyt. I choć ostatecznie okazało się, że nie cały tom jest tak samo znakomity ilustratorsko, zabawa z „Szumowiną” i tak okazała się udana i warta polecenia miłośnikom bezkompromisowej, absurdalnej rozrywki w stylu kina akcji lat. 80.

Ernie jest członkiem gangu motocyklowego. Uzależniony od narkotyków, brutalny i wulgarny analfabeta, zdaje się nie mieć przed sobą żadnej przyszłości. Do czasu, gdy przypadkiem zostaje superszpiegiem i… No właśnie, co może wyniknąć z czegoś takiego?

„Szumowina” to wypełniona testosteronem opowieść akcji, jakich Remender ma wiele. Miał historię o dzieciakach, które wykańczają się w ramach szkolnego życia, miał opowieść o silnej i ładnej dziewczynie, która śmigała samochodami i pokonywała wrogów. A tym razem ma dla nas rzecz o twardzielu, który na superszpiega się nie nadaje, bo żaden z niego Bond, ale i tak nim zostaje. I chociaż brzmi to kiczowato i tandetnie, jak kiepska sensacja, w rzeczywistości dostajemy całkiem udany odpowiednik mocnej, ale przyjemnej sensacji rodem z kina lat 80., które Remender często ożywia w swoich komiksach.

Ernie to zresztą nie tylko bohater, który w tamtym okresie by się odnalazł, ale też i facet rodem z pulpowej literatury. Może nie tak świetnie uchwycony i oddany, jak postacie z komiksów Franka Millera, z „Sin City” na czele – to zresztą odmienne typy komiksu, które łączą ze sobą pewne cechy postaci wiodącej czy elementy fabularne – niemniej i tak jest nieźle. Podstawą całości pozostaje akcja, szybkie tempo, zabawa schematami, czasem na poważnie, czasem nie i klimat. „Szumowina” fabularnie nie zaskakuje, nie jest odkrywcza, ale oferuje dobrą rozrywkę, którą pochłania się przyjemnie, jeśli lubicie takie schematy. Ja lubię i chętnie sięgnę po kolejne części.

Szata graficzna? Ta jest różnorodna. Z jednej strony mamy świetne, bardzo nastrojowe grafiki, jaki widzicie na przykładowych planszach, z bogatą kolorystyką i mnóstwem detali. Z drugiej dominują tu prace prostsze, ale w podobnej estetyce, z typowym komputerowym kolorem. Są też wreszcie te całkiem proste, dość mocno cartoonowe. Tak czy inaczej jednak album trzyma poziom i jest miły dla oka, balansując od estetyki rodem ze wspominanych już tyle razy lat 80., przez typowo współczesną, po prace w klimatach „Deadly Class”.

Reasumując, dobra rzecz dla fanów Remendera i sensacyjnych historii dla facetów. Nie jest to drugie „Deadly Class”, ale i tak zapewnia przyjemną rozrywkę dla starszych odbiorców. Niewymagającą, ale miłą. I jakże przyjemnie oldschoolową.