KOLUMB, DA VINCI, MIKI

Niektórzy mogą mieć deja vu. „Miki podróżuje w czasie” opiera się na tym samym patencie, co… VIII księga Tytusa, Romka i A’tomka.

Dla przypomnienia. Henryk Jerzy Chmielewski wykorzystał w niej patent przeskoków w czasie za sprawą aparaciku odliczającego kolejne kliki. Aż do wyczerpania. W disnejowskiej produkcji mamy z kolei pigułkę, która pozwala przenosić się w czasie. Również do wyczerpania mocy. Ani Papciu Chmiel, ani Dab’s nie określili kiedy to nastąpi. Tyle podobieństw.

W komiksie „Miki podróżuje w czasie” tytułowy bohater pracujący jako reporter ma tylko przeprowadzić wywiad z szalonym wynalazcą. Zamiast tego udaje mu się na własnej skórze przekonać czym są podróże w przeszłość mniej czy bardziej odległą. Trafia więc do prehistorii, zagląda do starożytnego Egiptu, za pomocą GPS ratuje z opresji Kolumba czy też podpowiada co zrobić powinien Leonardo Da Vindi, by Mona Liza – ta z obrazu - w końcu dostała odpowiedni uśmiech. Miki ma okazję zobaczyć też jak wygląda rzymskie Koloseum z poziomu areny czy przyjrzeć się z bliska powstającej dopiero wieży Eiffla.

Dab’s – scenarzysta znany wśród francuskiej dzieciarni – nie zaskakuje fabułą. Dzięki temu, że Miki obronną ręką może wyjść z najgorszych opresji nic nie powstrzymuje go przed wpuszczaniem bohatera z następny kanał. Wiadomo, walnie się (albo też ktoś go walnie) w głowę i już jest gdzie indziej. Może więc kreować najbardziej zaskakujące sytuacje. Ot, np. obsadzić go w roli tego, który ma wykonać pierwszy krok na Księżycu. Czy też zainspirować Jacka Londona do napisania „Włóczęgi wśród gwiazd”.

„Miki podróżuje w czasie” ukazuje się w ramach serii, w której dostaliśmy już takie albumy jak „Kawa Zombo” (autorstwa Regisa Loisela) czy „Horrifikland” (ze scenariuszem Lewisa Trondheima). Wiadomo więc, że nie są to klasyczne przygody najsłynniejszej myszy w popkulturze. Stąd też zróżnicowanie i scenarzystów, i rysowników. Tym razem dostajemy plansze Fabrissio Petrossiego – włoskiego twórcy, którzy choć na co dzień pracuje dla Disney’a, nie wpisuje się w klasyczne dla tej stajni kanony „piękna”.

W najnowszym tomie mamy nieco mniej bajerów niż w poprzednich. Brakuje w nim płóciennego grzbietu czy licznych błyskotek na okładce. Jak wyjaśniał wydawca to po to, by zachować cenę okładkową na dotychczasowym poziomie (wiadomo, ceny i inflacja robią niezłe patataj…). Ortodoksi się zbulwersują. Na odbiór jednak nie wpływa to wcale.

Andrzej Kłopotowski

MYSZKA MIKI I WEHIKUŁ CZASU

Był niegdyś cykl „Kaczor Donald i wehikuł czasu”, legenda już, pamiętana pewnie właściwie tylko przez fanów. Ale pamiętanie warta. A to, co robią disnejowskie kaczki, disnejowskie myszy często też robią, więc na tej samej zasadzie tym razem to Miki wsiada w wehikuł i podróżuje przez ery i epoki. I robi to nieźle. Może „Donald” był pod tym względem lepszy, ale zabawa nadal jest na poziomie i ucieszy fanów Disneya w każdym wieku.

Myszka Miki jest dziennikarzem i jak to dziennikarz, zajmuje się różnymi ciekawymi sprawami. Tym razem jego zawodowym celem stał się wywiad z wynalazcami. I to nie byle jakimi, bo z ludźmi odpowiedzialnymi za stworzenie wehikułu czasu. Ale los zechce, że to on właśnie wypróbuje możliwości maszyny i odkryje, jakie przygody czekają na niego w… czasie!

Więcej na blogu "Książkarnia"