DIABEŁKI WCIELONE

I trzeci tom „Diabełków” wskoczył na sklepowe półki. I ja się cieszę, bo lubię tę serię, choć to nic wielkiego, nic odkrywczego i nic tak mocnego, jak niektóre uwielbiane przeze mnie serie („Titeuf” chociażby). Bo nadal dobrze się bawię, bo nadal mnie to śmieszy – nie cały czas, ale jednak – i ogólnie rzecz biorąc przyjemne jest to wszystko, z mile niegrzeczną nutą, choć jednocześnie, jak wiadomo, bez treści, których mali czytelnicy poznawać nie powinni. A wszystko jest tak zrobione, że ma szansę spodobać się nie tylko dzieciom.

Oto oni. Rodzeństwo, prawdziwe diabełki, diabły wcielone. Ciągle coś psocą, a przede wszystkim ciągle sobie dokuczają, ciągle wykręcają jakieś numery i zmagają się ze sobą. Kto jest górą? Oczywiście Nina, ale czasem Tomek też potrafi pokazać na co stać. A tu jeszcze pojawia się tym razem kuzyn Franek, który może zmienić układ sił. Do tego wkrótce rodzeństwo zostanie samotnie z tatą i…

Pamiętacie, jak to było być dzieckiem? Co się wtedy lubiło? Za czasów mojego dzieciństwa wielkiego wyboru lektur nie było, więc czytałem wszystko, jak leciało, co tylko wpadło mi w ręce, więc i wszystkie te stricte ugrzecznione komiksy, z dydaktycznym wydźwiękiem nawet, jeśli czasem zgrzytałem przy tym zębami, i czytałem te zdecydowanie mniej grzeczne. Bo te też były, choć już niestety w późniejszych latach. „Kid Paddle” czy „Titeuf” kupiły mnie jednak właśnie takim niegrzecznym podejściem, nieszablonowym, jak na komiksy dla dzieci i nadal je cenię. A „Diabełki” to właśnie coś w tym stylu, łagodniejsze, takiego wrażenia już nie robią, ale nadal przyjemne są i warte uwagi.

„Diabełki”, jak ich Diabełki, psotne są, nieułożone, niepokorne, ale też nie aż tak, by wywinąć nam numer, jaki by nie przeszedł. I są też jakby odrobinę obrzydliwe, ale nie aż tak, jak „Titeuf”. Poza tym, zostając w tej sferze porównań, ich przygody bazują na podobnych, co np. „Sisters” schematach, ale jednocześnie są bardziej szalone i nastawione na mocniejszą akcję. Ale nadal ograniczone są do jednostronicowych opowiastek, które czytać można niezależnie. Także po dowolny tom serii możecie sięgnąć nie znając całej reszty, zaczął go czytać w dowolnym momencie i nie będzie miało to wpływu na odbiór, bo seria nie wymaga od czytelnika nic, poza chęcią rozerwania się.

Ale też i oferuje sporo ponadto. Bo chyba każdy, kto na dzieci nie patrzy przez różowe okulary, zobaczy w tym sporo prawdy, czasem jakże gorzkiej. Co oczywiście nikomu nie przeszkodzi w czerpaniu przyjemności z lektury. I z bardzo przyjemnych dla oka ilustracji, które też spodobają się czytelnikom w różnym wieku.

Fajna rzecz. Tak po prostu. Jest kilka podobnych tytułów, które wolę, choćby wydawanego obecnie „Cedryka”, nadal jednak „Diabełki” do mnie trafiają i chętnie tu wracam. I wrócę jeszcze nie raz.