UFAĆ? NIE UFAĆ?

Tommi Parrish. Obok ich twórczości nie można pozostać obojętnym. Po znakomitym albumie „Kłamstwo i jak to robimy” KLIK autor proponują swój nowy album „Wszyscy, którym ufam”.

Ci, którzy mieli do czynienia z Parrish w trakcie jednej z Komiksowych Warszaw rozumieją o co chodzi w dziwnym połączeniu pseudonimu z formą czasownika. Parrish jest osobą transpłciową. W swoich pracach porusza kwestię seksualności i wychodzenia poza ogólnie przyjęte ramy. Tyle tytułem wyjaśnienia.

Tak było w „Kłamstwie…”, tak jest też we „Wszystkich, którym ufam”. Choć równie dobrze sprawdziłby się tytuł „Wszyscy, którym nie ufam”. Od zaufania do rozczarowania z owego zaufania wynikającego jest już blisko… Tak w życiu, jak również na komiksowych planszach. We „Wszyscy, którym ufam” Parrish rozwijają stylistykę znaną z albumu „Kłamstwo i jak to robimy”. Dalej mamy więc duże, obłe postacie z małymi główkami. Dalej mamy psychodeliczną kolorystykę i dołujące miejsca, powybierane gdzieś z przedmieść wielkiego miasta.

Parrish zasadniczo budują swój nowy komiks na dwóch postaciach i zachodzących między nimi relacjach. Pierwszą z nich jest Eliza. Matka pięcioletniego Justina, która rozstała się już z ojcem dziecka. Obecnie próbuje stanąć na nogi korzystając z psychologicznej grupy wsparcia. Jednocześnie wychodzi do ludzi próbując przesłać swe przemyślenia dalej, występując na scenie. W ten sposób wypluwa swój ból – wszak zawsze „jest o czym pisać” bazując na życiowych zakrętach. Na strachu przed zmianami. Na trwaniu wśród toksycznych osób. Na seksie, by nie zostać samą. Bez stawiania jasnych granic w sytuacjach, które tychże granic wymagają.

Drugą z bohaterek jest Sasha. Po rozpadzie związku wróciła na stare śmieci, do chałupy swoich starych. Tu łapie schizy, gdy brakuje jej ciepła. Tu styka się z toksycznymi starymi. Tu też próbuje zjechać z tego świata… Po prostu depresyjna natura bierze górę. Równowagą w tym - zacytuję Parrish – „pojebanym życiu” zdają się być kontakty z Elizą. Spotkania, próby wchodzenia – z różnym skutkiem - w relację. Próby przetrwania niektórych dni. Dni, które są jak „zapychacze, by dożyć do jutra”. Lepszego jutra.

Parrish sprawnie kreują swoje bohaterki. Próbują wyjaśnić ich motywy działania. Dla Elizy spotkania to otwieranie się na nowe. Dla Sashy próba przełamania pewnej niewidzialnej granicy. Ale też – jak się okazuje – pewna rola, którą odgrywa. Próbuje zdobyć zaufanie zagubionej Elizy. Paradoksalnie co jej nie zabije, to wzmocni. I tak jest w tym przypadku. Tommi Parish na koniec wykolejają „pociąg”, do którego zabierają czytelników. Następnie stawiają go na zupełnie nowe tory. Tory paczłorkowych związków. A przynajmniej z taką nadzieją Parrish zostawiają swoich czytelników.

Czy Tommi Parrish drwią więc sobie przez cały komiks z czytelników? Nic z tych rzeczy. Doskonale kreują bohaterki, wciągają w ich świat. Tworzą szczere dialogi, trącają czułe, życiowe struny. Tworzą fabułę, która mogłaby być scenariuszem napisanym przez życie. Służy to przełamaniu swoich własnych granic. Barier wytwarzanych przez głowę. Służy to doprowadzeniu do sytuacji, z której ostatecznie nic nie wychodzi. jednocześnie staje się ona punktem do innego domknięcia scenariusza. Domknięcia zgodnie z zasadą „nic na siłę” z równoległym otwieraniem się na nowe.

Poruszająca rzecz.