Takiego wampira jak Fernand trudno znaleźć nawet ze świecą. Na szczęście w poszukiwaniach pomaga Joann Sfar. Opowiadając jego perypetie komiksowymi kadrami.

Fernand… To on spogląda na nas swymi wyłupiastymi oczkami z żółtej okładki. Chudzina. W białej koszuli i czarnym fraku. Bo to wampir staromodny. Niczym Nosferatu. Z zasadami. Unika spelun, uwielbia tango, salsę i pasodoble. Gryzie jednym zębem, by wyglądało jak ukąszenie komara. Gdy wyrzucają go drzwiami, wraca oknem. A w dodatku kocha słońce! Dlatego uwielbia włóczyć się po galeriach sztuki i oglądać obrazy francuskich impresjonistów. Tak… Fernand to swój chłop. Z Wilna. Nie to co te nowoczesne wampiry szpanujące pentagramami, długimi włosami i piercingiem. Część czytelników może pamiętać Fernanda z niewielkiego albumiku „Mały świat golema” (wydany został u nas w 2008 roku). Joann Sfar przydzielił mu w nim jedną z ról. Teraz dostaje mu się komiks – używając słownictwa filmowego - pełnometrażowy. Album „Wampir” zbiera jego cztery perypetie: „Kupidyn na to gwiżdże”, „Myśląc o śmiertelniczkach”, „Transatlantykiem w pojedynkę” oraz „Bulwar brunetek”. Intrygujące? Tak ma być. Bo „Wampir” to dobre czytadło. To dobry komiks humorystyczny. Na poprawienie humoru. Na pewno bardziej skuteczny niż impreza na cmentarzu, zupa z flaków czy tabletka ecstazy (żeby pojechać Sfarem).

Lekkość, z jaką autor kreuje kolejne postaci i kolejne sytuacje jest iście zadziwiająca. Weźmy rudowłose siostry - Aspirine i Josaminice, do których smali cholewki Fernand. Weźmy babulkę cierpiącą na zakrzepy mózgu. Weźmy spotkanego gdzieś na mieście laskołaka, zamieniającego się w upiornego wilkołaka na widok pięknych dziewczyn (i pomyśleć, że to on uczy naszego bohatera podrywania kobiet!). Bałwana sprzedającego lody. Człowieka-Drzewo (który w chwilach smutku płacze liśćmi), który unika zakupów. Leo - byłą (czy aby na pewno?) już dziewczynę Fernanda. Wreszcie Troskę – zawodową płaczkę chwilowo na wakacjach - i towarzyszącego jej ducha smutku. A to nie koniec. Na planszach znajdziemy też postaci przewijające się przez inne komiksy Sfara. Dlaczego zagadek nie mieliby rozwiązywać Humpty Dumpty albo profesor Bell wspierany przez Eliphasa? Dlaczego na planszę nie wstawić golema? Dlaczego nie wykorzystać kota z „Kota rabina”?

To wymieszanie bohaterów może zadziwiać. Ale Sfar umiejętnie osadza postaci w nowych (nie tak do końca znów nowych…) rolach. Wszak zna ich od podszewki i wie, do czego można by ich jeszcze wykorzystać. Dzięki temu zabiegowi „Wampir” staje się mieszanką horroru, komedii, melodramatu i kryminału. Z pojechaną fabułą, gdzie automaty grają w szachy, dentysta tworzy gazetowe archiwum na potrzeby policji, ktoś inny przygotowuje się do egzaminów na czarownicę… A Fernand? Błąka się przez plansze, szukając tej, która ukoi jego małe, biedne, wampirze serce.

W temacie wampira Fernanda autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Ma wrócić w drugim albumie – „Aspirine”. Ja nie mogę się już doczekać. By znów usiąść z kawałem świetnego komiksu w ręku i zanurzyć się w świat wymyślony przez Joanna Sfara.