Joe Sacco wciąż "grzebie" się w starych ranach. Nie daje im się zasklepić, zabliźnić. Nie daje też o nich zapomnieć. Nie daje zatuszować. Wojen, konfliktów, sporów... Dopóki nie zostaną wyjaśnione, dopóki nie zostaną potępione i odpowiednio nazwane. Stara się poznać źródła. Stara się dotrzeć do zwykłych ludzi, którzy są z dala od wielkiej polityki, ale są w nią mimowolnie wkręcani.

"Oto Strefa Gazy, 40 km długości na maks. 12 km szerokości, jedno z najgęściej zaludnionych miejsc na Ziemi. W latach moich wizyt (2002-2003) 1,3 miliona Palestyńczyków żyło na ok. 70% tego obszaru. Reszta należała do 7,5 tys. osadników żydowskich, którzy zbudowali tu enklawy po przejęciu Gazy przez Izrael w 1967 roku i do broniących ich żołnierzy SOI. Wskaźnik bezrobocia wśród tutejszych Palestyńczyków wynosił 50%. Poniżej poziomu ubóstwa - za mniej niż 2 dolary dziennie - żyło 70% ludzi. Około 2/3 mieszkańców - pokłosie wojny 1948 roku - miało status uchodźców." - pisze autor.

W "Strefie Gazy" Sacco wraca do połowy lat 50. XX wieku. Doszło wtedy do zabójstwa 275 Palestyńczyków w Chan Junis, a następnie masakry w Rafah. Wcześniej autor jedynie liznął temat. Ale między listopadem 2002 a marcem 2003 odwiedza region dwukrotnie. Szuka świadków, "węszy" krążąc z aparatem i dyktafonem. Wspiera go Abid. Zaprzyjaźniony "człowiek stąd", który w Gazie czuje się wolny tylko w myślach. To on ułatwia poruszanie się, rozmowy, spotkania. Efektem jest opasły komiks, w którym Sacco próbuje zrozumieć to, co jest nie do ogarnięcia. Próbuje zrozumieć jak w parę lat po proklamowaniu niepodległości Izraela doszło do wygnania Palestyńczyków ze swoich domów i stłoczenia na niewielkim obszarze strefy Gazy. Strefy, gdzie budowali ziemianki, ustawiali żołnierskie pałatki, w końcu zaczęli stawiać domy z gliny. I na nowo próbowali organizować swój świat.

Świat, który jednak jest odległy od spokoju. Palestyńczycy nie zapomnieli krzywd wyrządzonych przez Żydów. Dlatego też przeprowadzają akcje odwetowe na terenach izraelskich. Izrael z kolei w 1956 roku, pod przykrywką ataku na Egipt, wchodzi na teren Strefy Gazy i zaczyna rzeź. Akcja przeprowadzana przez Izrael teoretycznie skierowana jest przeciwko palestyńskim wojownikom fedainom. Kto jest więc agresorem? Odpowiedź może być dwuznaczna. Ktoś powie, że to akcja za ataki na Żydów. Inny – że to Żydzi weszli na terytorium Palestyńczyków, spychając ich do zamkniętej strefy. A Palestyńczycy jedynie upominali się o swoje prawa. I gdzie tu jest racja? Pewne jest jedno. Jesteśmy w świecie, gdzie nie ma żadnych zasad i którym rządzi chaos. I drugie - sympatia autora (i czytelnika) jest po stronie Palestyńczyków. Jako tych, którzy są po gorszej stronie.

W komiksie najważniejsze są wspomnienia. Abdullah al-Hurani zdołał zbiec z masakry w Chan Junis. Umm Nafiz straciła wówczas braci i męża. Ktoś kolejny mówi o rozstrzelaniach cywili dokonywanych przez Izrael. Jeszcze tragiczniej brzmią relacje z Rafah. Ze wspomnień, jakie snują Fatima, Nasra, Zaki, Awad, Ibrahim, Ahmad i liczni anonimowi rozmówcy Sacco odtwarza masakrę, jaką izraelskie wojska urządziły w listopadzie 1956. Na teren szkoły spędzono wówczas mężczyzn w wieku poborowym. Część z nich wróciła do domów, część została wywieziona na północ Izraela, część - rzekomi palestyńscy bojownicy - rozstrzelana na miejscu. Skrawki, strzępki wspomnień - to z nich zbudował trzon scenariusza. Anonimowość wielu rozmówców nie powinna dziwić. Powody takiej ich decyzji są różne. Najczęstszy to strach. Wszak - jak zauważa któryś z rozmówców – "tu co dzień mamy rok '56..."

Pracując nad "Projektem '56" Sacco nie może odciąć się od współczesnych problemów Palestyńczyków. Siłą rzeczy pojawiają się w komiksie, przeplatając kolejne plansze, na których odtwarza historię. Widzimy więc np. burzone przez Izrael osiedla wznoszone przez Palestyńczyków w Rafah. Widzimy nocne ostrzały. Widzimy kolejne osoby, które ciągle żyją nadzieją, że ich bliscy żyją i któregoś dnia wrócą do domu. Sacco nie porusza się po stabilnym obszarze, ale po miejscach, gdzie wciąż czuć wojnę. Spokój zaś jest pozornym, do chwili wprowadzenia kolejnych utrudnień życiu. Sankcji, które doprowadziły, że konflikt palestyńsko-izraelski zostaje nierozwiązany do dziś.

Joe Sacco porusza się więc wciąż w tej samej tematyce. Wciąż w takiej samej stylistyce utrzymuje swoje prace. Zderza w niej realizm z delikatnym przerysowaniem postaci. Tak było w "Palestynie", która odwiedzał na początku lat 90. XX wieku. Tak też było w bośniackiej "Strefie bezpieczeństwa Goražde", gdzie trafił po raz pierwszy w 1995 roku z jednym z konwojów humanitarnych. Tak samo jest wreszcie w "Strefie Gazy". W kolejnym ważnym komiksie tego twórcy, który jest dane nam poznać.