HOTEL ZIMNY

Hotel dziwny to komiksowa opowieść, która łączy w sobie mroczny urok animowanego Hotelu Transylwania z szatą graficzną, jaka już na pierwszy rzut oka kojarzy się z Muminkami Tove Jansson. Jest więc lekko, przyjemnie i nastrojowo, z nutką grozy, tajemnic i fantastyki. I, jak na udaną opowieść dla najmłodszych przystało, również starsi czytelnicy będą znakomicie się bawić podczas lektury.

Hotel dziwny nie przypadkiem tak właśnie się nazywa. To miejsce, które zapada w sen zimowy wraz ze swoimi zarządcami, a prowadzą je między innymi mała Marietta, dziwne istoty jak Kaki czy Pan Leclair, a także duch o nazwisku Snarf. Teraz wszyscy oni śpią, podczas gdy wszędzie wokół zalega śnieg, jednak wypoczynek zostaje przerwany dzwonieniem do drzwi. Zjawiają się najróżniejsi goście – twierdząc, że mają rezerwację. Marietta przypomina im, że hotel wznawia pracę wraz z pierwszym dniem wiosny, 21 marca, ale, jak się okazuje, właśnie nastał ten dzień. Dlaczego więc zima trwa wciąż w najlepsze? I gdzie podział się Pan Wiosna, który zawsze był pierwszym gościem w Hotelu dziwnym? Może zabłądził, a może ktoś go porwał? Co robić? Dziewczynka postanawia wybrać się na jego poszukiwania. Zostawia miejsce pod opieką ducha i wraz z Kakim i panem Leclairem wyrusza w drogę, gdzie czeka na nich wiele przygód, niebezpieczeństw i niezwykłych wydarzeń!

Na pierwszy rzut oka ten album wygląda niepozornie. Prosta kreska, proste barwy, dużo kolorów… Wszystko jak w typowym komiksie dla najmłodszych. Część bohaterów to dzieci, część dziwne, baśniowe stworzenia – czasem bardziej zwierzęce, czasem wręcz metafizyczne. Jest urok, jest humor, jest wreszcie lekkość i prostota. Czyżby to była kolejna z wielu takich samych opowieści obrazkowych przeznaczonych dla najmłodszych? Na szczęście nie.

Co zatem wyróżnia Hotel dziwny na tle podobnych dzieł? Przede wszystkim jego klimat, którego nie poczujecie jedynie przekartkowując album. Trzeba się w niego wczytać, ale wystarczy kilka stron, by przekonać się, że autorzy postawili nie na powielenie schematów, a ożywienie najlepszych z nich w sposób, jaki zapamiętali z dzieciństwa, łącząc je w prostą, ale naprawdę uroczą opowieść. Najbardziej rzucają się tu w oczy inspiracje wspomnianymi Muminkami (zarówno pod względem klimatu, „dojrzałości” całej historii, jak i tego, w jaki sposób została zilustrowana), niemniej na tym nie kończą się podobieństwa. Dzieci ich oczywiście nie wychwycą, chociaż też będą bawić się znakomicie czytając Hotel, jednak w dorosłych obudzą one niejedną sentymentalną nutę. Co więcej całość czyta się lekko, bardzo, bardzo przyjemnie, a po skończeniu autentycznie ma się ochotę na więcej.

Wracając do rysunków w komiksie, to choć są one proste i barwne, mają swój urok. Przypominają to, co tworzyła Tove Jansson, autorom udało się przenieść na strony tego albumu charakterystyczne dla niej kreskowe cieniowanie, choć zupełnie inaczej potraktowano mimikę postaci, a ilustracje w Hotelu są bardziej klarowne niż w przypadku dokonań „matki Muminków”. Szkoda więc, że album nie pozostał czarno-biały, bo kolor mimo wszystko odbiera część klimatu, jaki mają rysunki. Z drugiej strony – odarty z barw komiks pewnie nie przyciągnąłby współczesnego dziecięcego odbiorcy, więc trudno to tak do końca poczytywać za minus.

To jednak tylko taka łyżka dziegciu do przysłowiowej beczki miodu. Hotel dziwny to znakomity komiks dla czytelników w różnym wieku i wart jest polecania każdemu. Dzieciom – jako wartościowa lektura w sam raz dla nich i dorosłym – jako sentymentalny przerywnik dla szarej codzienności (oczywiście jeśli mają w sobie jeszcze coś z dziecka).

Półeczka z lekturami młodszych komiksiarzy powinna koniecznie wzbogacić się o nową serię. "Hotel Dziwny" zaskakuje, wzrusza. I – tak w tytule – jest dziwny. Acz w pozytywnym znaczeniu tego słowa.

"Hotel Dziwny" naprawdę jest dziwny. Na co dzień rządzi tu grupka przyjaciół. To Marietta oraz pan Leclair, Kaki i dobry duch pan Snarf. Ale 21 marca przybywa tu wesoła gromadka gości. I nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby za oknem panowała wreszcie wiosna. Przecież wtedy zaczyna się tu sezon. Nic z tego śnieg jak leżał, tak leży. A mróz ciągle daje się we znaki. Cóż czynić? Wyruszyć na poszukiwania Pana Wiosny! Tak zaczyna się pierwszy album z serii zatytułowany "Przez zimę do wiosny".

Florian i Katherine Ferrier postawili w nim (a można przypuszczać, że i w całej serii) na sprawdzone – i ciągle sprawdzające się – patenty. Wymyślili bohaterów, wśród których prócz ludzi są dziwne stworki (jak Kaki), postaci zoomorficzne (jak Leclair) i duchy (jak Snarf). Wymyślili magiczne miejsce, wokół którego dzieje się akcja. Dorzucili do kompletu jeszcze kilka miejsc – jak dom Celestyna czy siedziba Pana Zimy. A także nieco stworków – jak Gburowaci, Kasandrole czy Smog. I już mogli wyczarować ciepłą historyjkę dziejącą się na przełomie zimy i wiosny.

Historyjkę, która przypomina – jak wspomniałem – znane patenty z innych komiksów czy książek dla młodszego czytelnika. Pierwszy z brzegu przykład to oczywiście "Muminki" Tove Jansson. Kolejny – seria komiksowa o "Hildzie", która zadomowiła się w Polsce.

I to chyba wystarczająca rekomendacja, by "Dziwny Hotel" podsunąć dziecku czy młodszemu rodzeństwu.