MIŚ ZBYŚ NA TROPIE MIODU

We wrześniu, wraz z premierą najnowszej, czwartej części przygód Misia Zbysia pt. Skarb kapitana Czarnofutrzastego, na księgarskie półki trafiło także poprawione wznowienie pierwszego tomu serii. Lis, ule i miodowe kule, bo o nim mowa, to prosta i szybka w odbiorze opowieść dla najmłodszych czytelników. Coś w sam raz na pierwszą przygodę dziecka z rodzimym komiksem.

Głównym bohaterem historii jest oczywiście Miś Zbyś prowadzący agencję detektywistyczną, zatrudniającą oprócz niego także jego asystenta, Borsuka Mruka. Pewnego dnia zjawia się u nich królowa pszczół, która prosi o pomoc. Każdej nocy z uli znika bowiem miód, a złodzieja nikt nie może złapać. Zbyś i Mruk, chociaż dopiero co skończyli jedno śledztwo, z miejsca ruszają w drogę do Pszczelego Królestwa. Na miejscu szybko znajdują ślady, jednakże te urywają się, kiedy docierają nad rzekę. Na szczęście siedząca na okolicznym drzewie sowa podsuwa im trop – co noc widzi bowiem przechodzącego tędy lisa. Bohaterowie postanawiają zastawić na niego pułapkę, przyczajają się w krzakach i czekają. Widząc, jak okrada z miodu ule, ruszają za nim w pościg i od tego momentu zaczyna się ich szalona przygoda, która prowadzi ich do najróżniejszych miejsc, zaczynając od portu, przez dżunglę, po miasto. Po drodze spotkają wiele ciekawych zwierząt i dowiedzą się mnóstwa interesujących rzeczy, jak chociażby to, jakie dźwięki wydają… pancerniki!

Proste, bardzo, bardzo kolorowe, cartoonowe i szybkie w odbiorze. Takie w skrócie są komiksy z serii Detektyw Miś Zbyś na tropie. To niewymagająca lektura dla najmłodszych, starsi nie będą więc powaleni na kolana, ale w końcu nie oni są grupą docelową. Dzieci natomiast na pewno będą zadowolone z tej lektury.

Co warto zauważyć, w przypadku pierwszego tomu, fabuła jest nieco niewyważona. Z kolejnych części pamiętam, że przedstawiała się lepiej, w tym jednak przypadku jest to właściwie ciąg niezwiązanych ze sobą zbytnio zdarzeń, jakie przydarzają się bohaterom w pościgu za złodziejem. Coś w stylu „opowieści drogi”, z tym, że brak tu pewnego wyśrodkowania. Nie przeszkadza to oczywiście w odbiorze całości, niemniej nie zaszkodziłoby, gdyby Lis, ule i miodowe kule oferował bardziej dopracowaną fabułę.

Nie mam natomiast nic do zarzucenia stronie graficznej. Rysunki Piotra Nowackiego są jak zwykle znakomite. Proste, cartoonowe, ale urocze i znakomicie pasujące do całej opowieści. Całość uzupełniają dobrze dobrane barwy, podobnie nieskomplikowane, bardzo kolorowe, co już wspominałem, ale właśnie takie powinny być. Trochę słodkie jak miód, który kradnie lis, trochę urocze, jak bohaterowie tej historii – dzieciom na pewno się spodobają. Tak samo zresztą jak komiks, a właściwie cała ta seria. Dlatego najmłodszym miłośnikom komiksów polecam.

Moje pokolenie uczyło się czytać na "Guciu i Cezarze". Obecne też ma w końcu swoich bohaterów. To Miś Zbyś i Borsuk Mruk.

Moje pokolenie, czyli autorzy serii "Miś Zbyś na tropie" - Maciej Jasiński, Piotr Nowacki i Norbert Rybarczyk - oraz ekipa z Kultury Gniewu, która z myślą o najmłodszych czytelnikach uruchomiła linię wydawniczą Krótkie Gatki. Zaczytywaliśmy się w przygodach grubego i leniwego hipopotama Gucia oraz sprytnego psa Cezara. Wymyśleni przez Krystynę Boglar bohaterowie, których na papier przeniósł Bohdan Butenko przemierzali Makowe Królestwo, tropili tabliczkę mnożenia, szukali rakiety oraz walczyli z zatruwaczem.

Wspominam o "Guciu i Cezarze" jeszcze z jednego powodu. Już przy okazji wcześniejszych komiksów Piotra Nowackiego "Moe" oraz "Om" jego styl kojarzył mi się z pracami Bohdana Butenki. Teraz sam Nowacki przyznaje, że "tworząc plansze, postanowił oddać hołd jednemu ze swoich ulubionych twórców – Bohdanowi Butence." Nie ma się czego wstydzić, wszak to jeden z najbardziej szacownych polskich ilustratorów...

Rozwodzenie się nad fabułką nie ma większego sensu. Maciej Jasiński napisał ciepłą przygodówkę o złym lisie, dobrej królowej pszczół oraz głównych bohaterach, których zadaniem jest rozwiązanie zagadki znikającego miodu. W sumie nic wielkiego. Ale dzieciaki może wciągnąć (na pewno wciągnęła syna Maćka Jasińskiego, bo to on poprosił ojca o wymyśloną bajkę, ta zaś przerodziła się w komiks). Podobnie jak wciągały przed laty mnie i moich rówieśników przygody Gucia i Cezara.

Jest w komiksie kilka fajnych patentów ponadpokoleniowych - lis ściąga miód do kanistra (któż z młodych wie do czego służyły kanistry), czapka Zbysia przypomina czapkę Sherlocka Holmesa, zaś postaci w porcie przypominają wspominanego wielokrotnie hipopotama i psa z komiksu Bohdana Butenki. Z treścią współgrają rysunki. Dzięki temu, że Norbert Rybarczyk nałożył na kreskę Piotra Nowackiego kolor, dzieciaki przenoszą się do barwnych krain - portu, lasu, dżungli czy morza, w których roi się od najróżniejszych zwierzaków. Podsumowując - sympatyczni bohaterowie, klarowna kreska, ciepłe kolory oraz przygodowa fabułka powinny okazać się kluczem do sukcesu.

Kultura Gniewu tradycyjnie zadbała o bardzo wysoki poziom edytorski. Twarda oprawa, kreda, soczyste kolory. Docenili to czytelnicy - pierwsze wydanie komiksu rozeszło się już dawno. Dlatego teraz edytor wypuścił wznowienie. Ciekawe na jak długo wystarczy?