SIEDMIU KSIĄŻĄT I SERYJNY MORDERCA

Już w poprzednim tomie akcja „Siedmiu książąt i tysiącletniego labiryntu” weszła w iście kluczową fazę, gdzie pewien ważny – choć oczywisty od samego początku – wątek został w końcu wyjaśniony. Teraz owa kluczowa faza jeszcze bardziej nabiera tempa i wyraźnie przybliża nas do końca. Ale nie ma znaczenia, że wiemy już tak wiele rzeczy i mało zostało do dopowiedzenia, bo zabawa nadal jest udana i całość czyta się naprawdę przyjemnie – i szybko.

Tysiącletni labirynt stał się areną nieoczekiwanych zdarzeń, kiedy prawda o pochodzeniu Yuana wyszła na jaw, a Gideon postanowił go zabić. Ich walkę przerwał powrót Lawrance’a, który przesądził o wszystkim. To jednak najmniejsze z zaskoczeń, z jakimi muszą zmierzyć się kandydaci na przyszłego cesarza. Lawrance znalazł bowiem fragment listy zawierającej nazwiska wszystkich kandydatów i okazuje się, że jest na niej niejaki Othello Blackmore, o którym nic im nie wiadomo. Czyżby to on był mordercą, który pozbywa się swoich konkurentów? A może za jego obecnością tu kryje się większa tajemnica? To tylko dwa spośród wielu pytań, jakie nękają. Bo lista wspomina, że kandydatów jest ośmiu, jednak jeśli policzyć wszystkich, okazuje się być ich dziewięciu. Czyżby wśród nich krył się ktoś, kto nie jest tym, za kogo go biorą? Jeszcze dziwniej jednak robi się, gdy w ich ręce wpada druga część listy…

Przedostatni tom „Labiryntu” zagęszcza akcję, przyspiesza nieco tempo i choć serwuje nam kilka nowych pytań, nie zostawia jednocześnie miejsca na niedomówienia. Historia duetu Atori / Aikawa to szybko poprowadzona, nieźle napisana i tak samo wykonana opowieść, której bliżej jest do scenariusza gry komputerowej, niż typowej mangi fantasy. Pierwsze dwa tomy to było rozwiązywanie kolejnych zagadek i ucieczka przez coraz bardziej pogrążającą się w wodzie budowlę. W tym do głosu dochodzi wątek mordercy, który dotąd pozostawał raczej na dalszym planie. Trzeba więc rozwiązać kolejne zagadki i zmierzyć się ze swoistym bossem tego poziomu. Bossów tu zresztą nie brakuje, podobnie jak wyzwań i zadań.

Ale są też zagadki, udany klimat, nieźle skrojeni bohaterowie i lekkość, która sprawia, że całość czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Na plus należy zaliczyć, że seria jest krótka, dzięki czemu pozostaje bardziej zwarta i intensywna. Do tego wszystkiego dochodzi udana szata graficzna, bardziej kobieca bym rzekł, ze względu na design postaci, przywiązanie do ozdobnych detali i jej zwiewność i unikanie czerni. Ale nie tylko przedstawicielki płci pięknej będą dobrze bawić się w trakcie lektury.

Kto więc lubi mangi fantasy i gry (najlepiej RPG-i i przygodówki w klimatach „Tomb Raidera”, osadzone jednak w fantastycznych realiach quasi przeszłości) powinien się z „Labiryntem” zapoznać. Ta seria ma swój urok i naprawdę dobrze się ją czyta. Polecam.