Tym razem mamy do czynienia podsumowanie właściwie całej serii. Wiele wątków jest tu wyjaśnionych bardzo szczegółowo, jednak jest to dosyć dająca nadzieję część mrocznej serii Gdy zapłaczą cykady.

NIE ZGINĘ, NAWET JEŚLI MNIE ZABIJĄ

Wreszcie nadszedł ten moment. W ręce polskich czytelników trafił właśnie piętnasty, ostatni tom (jeśli nie liczyć dodatków, które ukażą się już niedługo) serii „Gdy zapłaczą cykady”. W końcu więc czytelnicy dowiedzą się czy uda się pokonać los i zmienić przyszłość i czy rzeczywiście wszystkie pytania dostaną swoje odpowiedzi. W skrócie: przed nami kolejny znakomity – i, oczywiście, solidnie gruby – tom, gdzie mrok, humor, urok i groza mieszają się ze sobą w naprawdę udanym dziele dla miłośników lektur z dreszczykiem.

Operacja 48 godzin trwa. Po wielkiej walce w siedzibie rodu Sonozokich bohaterom udało się wygrać dzięki pomocy Asakawy, ale wciąż dalecy są od rozwiązania problemu i przeżycia dnia festiwalu. Walczący o przyszłość muszę podzielić się na dwie drużyny, by uratować znajdującego się w rękach przeciwników Tomitake i jednocześnie odciągnąć część sił. Shion, która wreszcie poznała prawdę o losie Satoshiego, postanawia dołączyć do ludzi udających się do kliniki. Zaczyna się ostateczna rozgrywka, od której będą zależały losy wszystkich i obecnego świata. Gdy wszystkie siły zostają rzucone, a każdy z pionków znajduje swoje miejsce na szachownicy, wydarzyć może się wszystko…

Finał „Cykad” jest udany – to nie ulega wątpliwości. Przewidywalny? Na to pytanie pozwólcie, że nie odpowiem, najlepiej żebyście do lektury zasiedli właściwie bez jakichkolwiek oczekiwań. Są jednak -rzeczy, których oczekiwać możecie. Świetny klimat to jedna z nich. Znakomicie poprowadzona akcja to kolejna. A przecież mamy tu sympatycznych bohaterów, sporo emocji i wzruszeń, odpowiednie napięcie… Długo by wymieniać. Zresztą tych wspomnianych bohaterów jest mnóstwo, a to, w połączeniu z małomiasteczkową scenerią i elementami horroru daje bardzo przyjemne skojarzenia z twórczością Stephena Kinga.

Patrząc na „Cykady” po lekturze całej serii, śmiało muszę powiedzieć, ze było warto. Wahałem się, w pewnym momencie, zastanawiałem się też, co z tego wyniknie, bo wraz z kolejnymi tomami scenarzysta powtarza nam te same wątki i opowieści, ale na szczęście za każdym razem robił to w sposób nieco odmienny, ukazujący pełnię wydarzeń i pozwalający odkryć rzeczy dotychczas przed nami ukryte. I udawało mu się ukazywać to wszystko w sposób porywający, wciągający i zachęcający do sięgnięcia od razu po kolejną część.

Oczywiście nie obyło się bez drobnych wpadek. Niektóre wątki są naciągane, pewne wyjaśnienia mogłyby być lepsze i logiczniejsze, ale to drobiazgi, bo nie podobnych rzeczy nie ma wiele. Większość rozwiązań wyszła znakomicie, tym bardziej, że scenarzysta w świetny sposób ukazał nawet najbardziej dziwaczne teorie, które wcześniej czytelnicy i bohaterowie wyśmiewali. W konsekwencji powstała znakomita, dobrze narysowana seria, a jej finałowy tom trzyma poziom, do jakiego nas przyzwyczaiła. Dlatego polecam całość bardzo gorąco i ciekaw jestem jak wypadną dodatkowe części „Cykad”, bo zapowiadają się interesująco.