MUMINKI SIĘ KOŃCZĄ

Przez lata czytelnicy znad Wisły raczeni byli komiksowymi Muminkami w różnej formie. Różnej, najróżniejszej, nigdy pełnej. Próbowano zrobić to raz czy dwa, zebrać wszystkie komiksy, a przynajmniej wszystkie pisane przez Tove Jansson, ale udało się to dopiero Egmontowi. A teraz, wraz z tomem czwartym, dostajemy też ostatnie oryginalne historie, jakie powstały. Co prawda ten album w całości składa się z prac brata Tove, słabszych, od dzieł siostry, nadal jednak wart jest uwagi. I to bardzo.

Jak zwykle w Dolinie Muminków dzieje się dużo. Ryjek zajmie się letniskiem i to nadmorskim, Muminek spotka wampira, poznamy też uroki telewizji, a także ciocię Jane. A to jedynie część tego, co na nas czeka.

Muminki. Któż z nas ich nie zna? Kiedy byłem dzieckiem, leciały w telewizji – jedna z moich ukochanych Wieczorynek – zaglądały do kin – tak, „Kometa nad Doliną Muminków” to pierwszy film, na jaki do kina poszedłem – a komiksy o nich można było kupić w każdym kiosku. I kupowałem te komiksy, niezłe, coś jak disnejowskie historie o Kaczkach i Myszach, ale tylko niezłe. Bo to nie były dzieła Tove Jansson, a jedynie inspirowane serialem opowieści dla najmłodszych. A tymczasem autorka książkowego pierwowzoru tworzyła historie zdecydowanie o szerszym zasięgu i większej głębi. I chociaż jej komiksy cenię mniej niż książki – z książkami zresztą nie są one kompatybilne, to rzeczy gdzieś obok, alternatywne, nie tyle uzupełniające serię, co adaptujące jej schematy, ale nie treści, na nowy grunt – nadal je uwielbiam.

Jej brat nie miał tyle telnetu, co ona, niemniej wspierał siostrę przy tworzeniu komiksów, a potem przejął je i doprowadził do końca, jaki widzimy tutaj. A co widzimy? Dobry koniec. Choć końcem trudno to wszystko nazwać, bo serie takie, jak te definitywnych finałów nie miewają. Ale rzecz jest udana, satysfakcjonująca, mniej głęboka i mniej zabawna, a jednak nadal pełna satyry, humoru, przesłania i ciekawej zabawy motywami tak bajkowymi, jak i życiowymi. Może nie jest to wszystko do końca spełnione, może nie jest idealne, ale bardzo, bardzo dobre pozostaje i tak. I trafiające do czytelników w każdym wieku, choćby dzięki niezwykłemu klimatowi i ponadczasowej magii dawnych opowieści, jaka tu aż wylewa się ze stron, a jakiej brak obecnie w komiksach familijnych.

W tym miejscu powiedziałbym, że polecam, jednak takiej klasyki, jak „Muminki” polecać nikomu nie muszę. Już sam tytuł jest w tym wypadku jak najlepsza polecajka. Ale jeśli jesteście nieprzekonani, jeśli cenicie dobre, ponadczasowe, znakomicie w swej prostocie zilustrowane i zawierające w sobie coś więcej, niż tylko rozrywkę komiksy dla każdego, bierzcie w ciemni. Najlepiej wszystkie cztery tomy na raz, bo są tego warte.