Stoi za takimi animacjami jak „Jeż Jerzy” czy „Kacperiada” oraz... licznymi reklamówkami puszczanymi w polskich telewizjach. Teraz dostajemy jego komiksowy debiut. Nie jest to żaden skromny zeszycik, ale opasły tom - komiks to grubielaźna cegiełka - ubrany w czarną okładkę ze złotym, żarówkowym drucikiem. Wojciech Wawszczak zaczyna więc ciężkim kalibrem. Nie tylko z zewnątrz.

Wewnątrz proponuje podzieloną na dwadzieścia rozdziałów (plus epilog) surrealistyczną opowieść o polskiej rodzinie w modelu 2 1. Ona do czasu wypadku przy przenoszeniu zbyt ciężkiej kadzi pracuje w hucie. On też jest ofiarą. Prasowania. Zbyt ciężkie żelazko przemienia go w naleśnik. Dziecko… To właśnie tytułowy człowiek żarówka. Też ofiara wypadku. Próbuje odnaleźć się w polskich realiach: domu, blokowiska, szkoły, studiów, miejscowości babci. Jedno jest pewne. Pan Żarówka ma dar po coś. Po co? Odpowiedzi na to pytanie stara się znaleźć. Czy jest tylko po to, by stać się latarnią miejską, czy może ma coś więcej do zrobienia na tym świecie?

Wawszczak radzi sobie dobrze i z narracją (wiadomo, ma za sobą lata w animacji) i z warstwą graficzną. Utrzymuje ją w undergroundowej, typowej dla zinów oraz komiksów z drugiego obiegu kresce. By wspomnieć takie prace jak choćby dokonania Jacka Świdzińskiego czy też Krzysztofa Owedyka. Czarno-białe plansze, tworzone ostrą kreską mogą sprawiać wrażenie niedbałości. W innej formie jednak historia ta nie przeszłaby.

A tak… Mamy mocny debiut