- …na koniec musi paść rytualne pytanie o kolejne komiksy. Będą?
- Wszystko wskazuje na to, że nie.

Tymi słowami kończy się rozmowa z Tadeuszem Baranowskim, jaką – specjalnie do albumu „Rysowanie na kolanie” – przeprowadził Krzysztof Pukaczewski. Tak się składa, że to też album specjalny. Znalazły się w nim szkice autorstwa Tadeusza Baranowskiego.

To rysunki – nie wierzcie tytułowi – wcale nie zrobione na kolanie. Wcale nie na odpierdol. To ołówkowe szkice wykonane przez Tadeusza Baranowskiego na różne okazje w kilku ostatnich latach. Pojawiają się na nich właściwie wszyscy kultowi – nie boję się w tym przypadku używać tego stwierdzenia – bohaterowie wykreowani przez autora. Mistrz – też nie boję się użyć tego słowa – naszkicował więc Kudłaczka, Bąbelka, profesorka Nerwosolka, Entomologię Motylkowską, Orient Mena, Szlurpa i Burpa, Fruwaczki, Sherlocka Bombla, praktycznego Pana czy też smoka Diplodoka. Czy to w scenkach znanych z kultowych – znów używam tego słowa z pełną świadomością – albumów czy też "układach" wykreowanych współcześnie.

Owe szkice do tej pory znane były raczej niewielkiej liczbie fanów twórczości Tadeusz Baranowskiego. Tych najzagorzalszych, którzy obserwują jego profil na facebooku czy też mogą pozwolić sobie na ich zakup (np. przy okazji licytacji na Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy). Dla większości odbiorców, którzy sięgną po „Rysowanie…” będzie to natomiast materiał premierowy. Zupełnie nieznany.

I w sumie dobrze, że rozchodzi się szerzej niż tylko grono zagorzałych miłośników. Pozwala bowiem liznąć techniki mistrza Tadeusza. Pozwala zobaczyć co wydarza(ło) się przez lata na planszach, zanim zostaną pokryte tuszem a później kolorem. Pozwala zobaczyć to, czego nie sposób dostrzec w gotowych, skończonych i wydrukowanych albumach – jak „Skąd się bierze woda sodowa”, „Antresolka profesorka Nerwosolka”, „Orient Men” czy „Bezdomne wampiry o zmroku”.

Prócz szkiców w albumie znajdziemy też rozmowę, jaką z Tadeuszem Baranowskim przeprowadził Krzysztof Pukaczewski. I nie jest to tylko rozmowa o komiksach, ale też o patrzeniu mistrza – nie boję się tego słowa – na świat, sztukę, kwestie wiary czy kosmosu. Fajnie by było, gdyby wątki w niej zawarte zostały „pociągnięte” dalej i gdybyśmy w niedalekiej przyszłości dostali książkowy wywiad-rzekę z Tadeuszem Baranowskim dopełniony rysunkami, zdjeciami, tribiutami. Bo skoro autor odgraża się, że nic więcej nie narysuje, to zostaje mu jeszcze opowiadanie. Wierni fani (zaliczam się do tego grona) też to kupią. Podobnie jak „Rysowanie na kolanie”. Wszak Baranowskiego nigdy dość.

Andrzej Kłopotowski

P.S. Choć szkoda, że w albumie znajdują się rysunki tylko z ostatnich paru lat. Chciałoby się zobaczyć pierwsze szkice bohaterów, te sprzed kilku dekad kiedy dopiero się rodzili…