CHOACHEM W GALÓW

A gdyby tak urobić wioskę nieustraszonych Galów nasyłając na nich choacha? Człowieka, który rozmiękczy swym ględzeniem największych twardzieli? Spróbować nie zaszkodzi. Najwyżej nie wyjdzie...

Taki też plan na 40 już album z Asterixem miał występujący pod pseudonimem "Fabcaro" Fabrice Caro. Scenarzysta, który wszedł w świat dzielnych Galów debiutując właśnie w jubileuszowym albumie. Zastąpił tym samym Jean-Yvesa Ferra, który próbował "pchać" ten wózek - z różnym efektem - przez pięć ostatnich albumów. Na "pokładzie" został za to Didier Conrad, który doskonale "podrobił" kreskę Alberta Uderzo.

Jak wyjdzie Fabcaro? Na razie możemy oceniać pierwszy album zatytułowany "Biały Irys". Do wioski Galów zesłany zostaje Plusujemnus. Koleś od pozytywnego myślenia, który w najgorszym bagnie znajdzie zawsze plus. Który największych twardzieli rozmiękczy. Który rozłoży na łopatki Galów. Oczywiście pomijając Asterixa i Obelixa oraz Panoramixa. I pod tym względem "Biały Irys" przypomina nieco "Wróżbitę". Jednak tu całość opiera się na słowie. I czapki z głów przed Markiem Puszczewiczem, który ów kołczo-bełkot podłapał i "pocisnął" przez cały album. Panie Marku, dobra robota. Klimat to ma jak z poważnej korporacji.

Ale nie tylko coaching jest w tym albumie. Są nawiązania do slow life. Do poszukiwania spokoju w gimnastyce, medytacji czy dietach. Do rzeczy, które - stając się modą - zostały wykoślawione i wypaczone przez speców od marketingu. Jest oczywiście też trochę asterixowych patentów i zabaw stereotypami - jak choćby TŻW czyli Transportem Żelaznym Wartkim, Lutecją, której mieszkańcy patrzą z góry na tych z prowincji oraz Szekspira. A jeśli Szekspira, to nie może zabraknąć nurtującej wszystkich kwestii "Bić, albo nie bić? Oto jest pytanie..."

Wiadomo, że Asterix w klimacie Goscinnego nie wróci. I wiadomo, że wszystko co w kwestii asterixowej powstało po jego śmierci zawsze będzie porównywane do niedoścignionego oryginału. Pytanie więc - czy Asterixa zostawić i nie tykać, czy dopisywać ciąg dalszy? Ja jestem zdania, że dopisywać (tak, jak w Polsce ma to miejsce z Kajkiem i Kokoszem). By legenda trwała, by kolejne pokolenia wciągała do wioski - jakby nie patrzeć - anarchistów, którzy nie dadzą sobie dmuchać w kaszę, odpierając następne najazdy Rzymian. Rzymian, którzy są przykrywką, pod którą chowa się globalizacja. Choć - paradoksalnie - Asterix to dziś też produkt globalny.

Na razie dajmy więc panu Fabcaro kredyt zaufania.