Jeżeli jest coś bardziej zachęcającego do skonsumowania zawartości komiksu niż okładka, to chyba tylko pozytywne opinie tych, którzy dany komiks przeczytali. O, ile oczywiście, ktoś preferuje lekturę takowych zanim weźmie do rąk sam komiks. Ja mam to szczęście, że nie preferuję, bo lubię być pozytywnie zaskakiwany. I postawiłem na okładkę. Co ja piszę, na OKŁADKĘ. Ze srebrzystą czcionką. Oszczędną. Mroczną, trochę bluźnierczą i z lekka perwersyjną. Taką, której próżno wypatrywać na ekspozycji w księgarni. Rewelacyjną w swojej prostocie i przyciągającą wzrok. A co istotne po raz pierwszy od wielu lat nie będącą tylko wyborną oprawą do słabej rodzimej treści - takim gównem w papierku od cukierka. W tej historii o złodzieju okradającym zmarłych na średniowiecznym polu bitwy spotykającego na swojej drodze tajemniczego jegomościa, który zabiera go w podróż przez miejsca przesiąknięte zbrodnią powstałą z ludzkiego zła jest coś niepokojącego i wzbudzającego grozę, przygnębiającego i nie dającego o sobie zapomnieć zarazem. Czarnobiałe, pełne szczegółów rysunki Szneidera, może trochę na wyrost porównywane przez niektórych do malarstwa Dürera (dla mnie bardziej kojarzą się z Hiroaki Samurą, który też jest przecież rewelacyjnym artystą), duża dawka makabry plus intrygujący antagonista tworzą niesamowity klimat beznadziei i nieobecności dobra. Jest w nich coś z ponurych storyboardów, ale też z wizualizacji pierwotnego bluźnierstwa blackmetalu - śmiem twierdzić, że jeśli kiedykolwiek popełniono utwór muzyczny będący idealną ścieżką dźwiękową do "Diefenbach - Zanim wzejdzie świt", a zarazem kwintesencją jego klimatu, to jest nim "Det Som En Gang Var" Burzum. Choć, patrząc z drugiej strony: najlepsza kompozycja Varga Vikernesa właśnie doczekała się godnej oprawy. A my wszyscy doczekaliśmy się pierwszego od wielu lat dobrego, niehumorystycznego polskiego komiksu. Panie Benedykcie, RE-WE-LA-CJA. Czekam na więcej.